Θύμισε μου

                                                    

Κάποιες νύχτες σαν και αυτές
-είναι αλήθεια-

υπήρξαν για εμάς,για αυτήν την στιγμή,
παίξανε θέατρο στον ήλιο
να μην ξημερώσει ποτέ.

Βάλανε τους ήχους οι νύχτες,
τα βήματα περαστικών,
τον ήχο της βροχής
 και μιας βαριάς ανάσας.

Ακόμα και τον πόνο ενός
παλιού τρένου
- αυτόν τον ήχο -
που έχει τόσα
στην πλάτη του μα στο
πέρασμα του χρόνου
φθείρεται.

Του ψιθύρισε
για κάθε λάθος
για κάθε πάθος
για κάθε τέλος
της ζωής του.


Μα αυτός επέμενε
-εκεί στεκόταν-

"όπως οι νύχτες γεννιούνται
για όσους βλέπουν
έτσι και εγώ ένα ξημέρωμα
γεννήθηκα για εσένα"