Ακατοίκητα μονοπάτια

Απόλυτα τίποτα,
απόλυτο κάτι με σκεπάζει.

Στους τέσσερις τοίχους

 περικυκλωμένος.

Στις αναμνήσεις δόθηκε ο οίκτος.

Οι τέσσερις τοίχοι 

 μοιάζουν
σαν άτομα του περιθωρίου.

Όπως οι έρωτες περιορίζονται
στον πόνο του ενός.

Ένας θρηνεί στον έρωτα.

Η έλλειψη θορύβου
με σκοτώνει.

Φίμωση του πόνου
- να ακούω μόνο στάλες -

Στάλες της βροχής
καταπνίγουν τη σιωπή
που είχε σκεπάσει το σώμα μου.

Η βροχή θα γίνει καταιγίδα
και μέσα μου εγώ θα πλημμυρίζω
τον πόνο μου.

Πλημμύρισε και το δωμάτιο.

Κουρτίνες κλειστές για κατάρτια
- να μοιάζει θόλο το τοπίο -

Τα μάτια ανοιχτά
- αντίκρυ το παρελθόν -

Εγώ και η σιωπή
σε ένα ακατάπαυστο παρόν.

Παρελθόν τώρα βαδίζει.

Ένα παρελθόν να τρεκλίζει
γεμάτο έρωτες ανυποψίαστους.

Γεμάτο ανθρώπους πληγωμένους,
γεμάτο γνώριμους δρόμους,
γεμάτο σκόνη.

Ένα μέλλον να αναμένει
τα ακατοίκητα σώματα μας.

Άνθρωποι προσμένουν,
τα απάτητα μονοπάτια,
τις ακατοίκητες καρδιές.

Άνθρωποι προσμένουμε
μέρα με τη μέρα.

Ξεχνάμε πια το παρελθόν
και ότι μας δόθηκε
- ότι πληγώσαμε στο είναι -

Δεν  θα διαβούμε 

στην επόμενη θάλασσα
όσο δεν αναγνωρίζουμε
το που πατήσαμε.

Ποια γη;
Ποιον αέρα λησμονήσαμε;

Θα έρθουν τότε οι μέρες.

Μέρες νέας γης,νέου αέρα
και θα διαβούμε άλλες πορείες,
άλλους κόσμους.

Θα έρθουν νέοι έρωτες
ξανά παιδιά θα γίνουμε.

Ξανά.

Μα μένει να αναγνωρίσουμε

το που δοθήκαμε στον χρόνο.