Η μοναξιά στο σπίτι.

Απόψε βρέχει.

Ένας αέρας σέρνει το όνομα σου

επάνω στις αναμνήσεις μου.

Μια δυνατή καταιγίδα

ουρλιάζει στο παράθυρο μου

- στάζουν οι στάλες της βροχής

να μοιάσουν στα δάκρυα σου.

Αυτές τις νύχτες,

στις γωνιές του σπιτιού μαζεύεται μια ομίχλη.

Εγώ φυσάω την ομίχλη με τόση δύναμη

και αυτή με τυλίγει.

Μου ζητάει

 να πάω προς το μέρος της.

Απόψε κρυώνω.

Ντύνομαι πρόχειρα

και παίρνω έναν δρόμο αβέβαιο.

Αρκεί να φύγω από το σπίτι

- μαράζωσα πια.

Στον δρόμο που επέλεξα να πάρω

σε συναντώ συχνά.

Μέσα σε θλιμμένα μπαρ
με τους ανύποπτους

η σε πλήθη τεράστια.

Εσύ αποστρέφεσαι

- εγώ κοιτάω κατάκαρδα τις μνήμες.

Απόψε θέλω να γίνω αστέρι σαν και εσένα

και για μια στιγμή να εκραγώ σε αυτό το δρόμο.

Να σκορπιστεί η μοναξιά.

Απόψε είπα.

- ούτε σε αυτή, 

ούτε σε καμιά άλλη αστέρινη ζωή,

 δεν θα μετάνιωνα.

Ώσπου να πεθάνει το σώμα λοιπόν,

θα τριγυρνάω στους δρόμους

περιμένοντας να χορέψουμε ένα βαλς.

- εγώ για βήμα τα μάτια σου,

εσύ μονάχα το κορμί σου.