Τα λόγια σωπαίνουν

Με ποιο θάρρος

να σκοτώσω το πρόσωπο σου

απ'την καρδιά μου;

Νεκρός ακόμα,

θα αποζητάω

μαζί να ξημερώσουμε.

Τα λόγια σωπαίνουν,

η καρδιά μαρτυρεί,

μα η εξυγίανση απέχει.

Μετά την βροχή,

σχηματίζονται οι άκρες των χρωμάτων στον ουρανό.

Θυσιάστηκα,
στις πιο άγριες μπόρες,

στις πιο δύσκολες μου μνήμες.

Όλα,

για να επέλθει η ελπίδα.

Όλα,

για να σχηματιστούν,

οι δικές σου άκρες των χρωμάτων
επάνω στην καρδιά μου.