ae

Έχεις

τα μάτια

της έμπνευσης

- και 

όταν νιώθω

αυτόν τον πόνο

στο στήθος -

έρχεσαι

εσύ

φορώντας

μόνο την ψυχή σου

 και

σαν ηλιοβασίλεμα

 απλώνεις

τον ήλιο

στο φιλί.

 

Έτσι όπως

ντύνει

η θάλασσα

την ερημιά

- θυμάμαι

πως σκέπαζα

το κορμί σου -

και ύστερα

με αυτό το χαμόγελο σου,

δινόμασταν

στο όνειρο

 για πάντα.

Πέφτω

- ακούς;

Ακόμα

πέφτω

απ'το όνειρο

και σε αναζητώ.

Και ακούω

μόνο

τους χτύπους

της καρδιάς σου

που είναι

σαν να

ψέλνουν

ένα ποίημα

στην σιωπή.

 

Έχεις

το σώμα

της έμπνευσης

- και εγώ,

ψηλαφίζω

μέσα στο σκότος

μέχρι να βρω

την πηγή

και

να ανάψω τα άστρα.

 

Μα τώρα

- σιωπή.

 

Σε κάθε ανάσα

- αντικρίζω

την απουσία σου.

 

Και μέσα μου

- οι σκιερές

μνήμες

 απλώνονται

στο αίμα.

Και αν έχει

μείνει

κάτι να σου δώσω

είναι

ένα τελευταίο φιλί.

Γιατί η καρδιά μου

ήταν πάντοτε

δική σου

- και μονάχα

στο πλάι σου

θα βρίσκει τρόπο

να ανθίζει.

Γιατί

σ'αγαπώ 

σαν απεγνωσμένος

- και σου ανήκω

όπως

η αγάπη

ανήκει

στην αιωνιότητα.