ε

Θα ήθελα

να βυθίσω

όλους μου

τους εφιάλτες

μέσα στην καρδιά σου

- και από εκεί μέσα -

η ψυχή μου

να ανθίσει ξανά

- σαν να χορεύουν

στο όνειρο

τα ανεκπλήρωτα 

μαζί

με το πρόσωπο σου.

Μέσα

στην καρδιά μου

- υπάρχει

απλωμένο

ένα ποίημα

στην σιγή -

και σαν

ακουμπά

το φως σου

- η ύπαρξη του

μεθάει

και χάνεται

για πάντα

στο σκοτάδι σου.

Άκου

τους παλμούς -

 θρηνούν

για αυτά που χάσαμε

- μα ίσως

και να μετράνε

τον χρόνο

για αυτά

που θα έρθουν.

Μην φοβηθείς

- είναι

που η καρδιά μου

χτυπούσε

πάντα αντίστροφα.

Απλώνω

στην θύμηση σου

αυτό 

το τελευταίο

ποτήρι κρασί

- και ύστερα

μέσα μου

κυλάνε ξανά

όλες οι αισθήσεις

- ή ακούγεται

μια μουσική

σε εκείνο

το σκοτεινό

κομμάτι του εαυτού μου.

Κάποτε

- θα ακούσουμε

μια άλλη μουσική -

και όλοι

οι εφιάλτες

που ζήσαμε

- θα περνάνε

απ'τον φόβο

στο φως -

και τα πρόσωπα

που δεν προφτάσαμε

θα είναι ένα καλά

φυλαγμένο χειρόγραφο

ενός ποιητή

- όπου πάνω του

θα εξιστορείται 

όλο το ανείπωτο.

Μην φοβηθείς

- έλα

να βυθίσουμε

τους εφιάλτες μας.

Κάπου μέσα μου

έχω έναν χειμώνα

- μα τα μάτια σου

έβρισκαν πάντα

τρόπο να ανθίζουν

στις πιο

άσχημες πληγές.

Σ'αγαπώ

- και βυθίζομαι.

Η καρδιά μου

πλησιάζει 

στο τελευταίο ποίημα

- και εκεί

θα είναι όλα

όπως παλιά -

το φως

θα πλαγιάζει

στο κορμί σου

και το ανεκπλήρωτο

θα είναι όπως τότε

- πάνω στα χείλη σου.

- και το ποίημα

που είχε πέσει

σε σιγή -

θα βρίσκει πια

το δικό του

χώμα

να φυτρώσει.