σ

Μια μουσική
- σαν αθωότητα στο σκότος -
ηχεί απ'τον πυθμένα της καρδιάς σου
- και απ'την δικιά μου -
ηχούν ποιήματα καταραμένα
που γράφτηκαν με το αίμα σου
πλάι στο φως
- πλάι στην αθανασία των ματιών σου.

Μέσα
στα μάτια σου
 η θύμηση
 χορεύει πάντα
ένα βαλς με τον θάνατο
- και απ'το βάθος
ένα πλανόδιο ποίημα
μέσα από τρεμάμενες υποσχέσεις
συνοδεύει όλες μου τις αισθήσεις
στην αιωνιότητα.

Όταν σε φίλαγα
ένας μονόλογος
ξετυλιγόταν
πάνω στο δέρμα μου
- μα όταν
άγγιξα τα χέρια σου
η φλέβα που οδηγούσε
στην καρδιά
με εγκλώβισε
για πάντα στο φως σου.

Τώρα
- δεν θυμάμαι πια
 το σώμα σου
- ούτε αυτό το φιλί το τελευταίο -
μονάχα το γέλιο σου
που είναι αιώνιο.

Κάπου στο άπειρο
υπάρχει ένα ποίημα
που δεν αντάλλαξα ποτέ
- και ο πρώτος
και τελευταίος στίχος
είναι η εικόνα σου
αλλά και η μνήμη αυτών
που ταξίδεψαν στο σύμπαν
- αχ,η αιωνιότητα για να αντέξει
παίρνει πάντα
το φως
εκείνων που δεν πρόφτασαν.

Τώρα
που όλα λύγισαν
- έμεινε μόνο
μια φλόγα
που σιγοκαίει
και μια προσευχή
που δεν ακούει πουθενά
πάρα μόνο
στην απουσία σου.

Κάποτε
θα ονειρευτούμε
ξανά
- και η αγάπη
θα ξεπροβάλει
σαν φως
ή σαν μια επανάσταση
που έπρεπε από καιρό να δοθεί -
και ίσως
το μόνο που μπορεί να μας κρατήσει ζωντανούς
να είναι
η αθανασία εκείνων των ματιών που ποθήσαμε
ή εκείνο το γνώριμο γέλιο
αυτών που έφυγαν
και άφησαν πίσω τους
τον δικό μας θάνατο.