απέραντο

Πάνω 

στον ανθό

της λύπης

το σώμα σου

έδειχνε

σαν ένα

τοπίο

ιδωμένο 

μόνο

από τα πιο

αληθινά

στοιχεία

της καρδιάς.

Κανείς

δεν με πίστεψε.

Και όμως

- κρεμιόσουν

όλη νύχτα

και όλη μέρα

στον ανθό

που είχα

στο μπαλκόνι μου.

Τα μάτια σου

γεμάτα ομίχλη.

Αυτή

η βουβή

σιωπή

τα έντυνε

με το

αταξίδευτο.

Από

την εποχή

που έχασα

το βλέμμα σου

- έχουν αλλάξει τόσα.

Οι 

 λέξεις μου

πια

περπατούν

έρημες

- χωρίς συνώνυμα -

πάνω στο άθλιο

σώμα

της αλήθειας

- και

συνήθως

καταλήγουν

κατασχισμένες

στα

χέρια μου.

Πάνω

στον ανθό

της λύπης

η ανάσα σου

έμοιαζε

σαν μια

τεράστια παύση.

Την νύχτα

ονειρεύομαι

τα χέρια σου

να προσπαθούν

να πιαστούν

στις κραυγές μου.

Από

την εποχή

που πέθανα

- δεν ανθίζει κάτι

μέσα μου.

Μόνο

σαν κλείνω

τα μάτια μου

η άνοιξη σου

ακροβατεί

στον πένθιμο

χειμώνα μου. 

Οι λέξεις μου

είναι νεκρές

για εσένα.

Μα

ακόμα και

νεκρές,

όταν

γράφω

για εσένα

- συνθλίβουν την θλίψη -

και αυτός

ο ανθός

στο μπαλκόνι

φτιαγμένος

από κάτι άγνωστο

 μοιάζει σαν ανθισμένος ήλιος

απ'την παιδική μου ηλικία

ή άλλες φορές

σαν το λευκό σώμα σου

που με τύλιγε

- και για λίγο
 αγγίζαμε
αυτό 

το απέραντο
καταφύγιο
της ζωής.