Το έχεις δει;

Ξύπνησα ιδρωμένος,

μέσα στο χάος της νύχτας

- οι αλήθειες να μπλέκονται.

Δεν με γελάω,

μόλις την είχα ονειρευτεί.

Η ψυχή μου έφτανε στο πάτωμα
 - κουλουριασμένη - 

με τις στάχτες και τα κενά.

Γυρεύω τις αδυναμίες

να συνειδητοποιήσω τα ψεύτικα.

Ξάφνου φεύγουν 

με τους καπνούς στο ταβάνι.

Το δέρμα μου καθρέφτης

και ένας εαυτός ακόμα.

Μια ανάσα που έτρεμε στο δωμάτιο.

Οργασμοί σε άδεια κρεβάτια

γύρω από παραισθήσεις και βουβές συζητήσεις.

Δεν με γελάω,

με είχε γεννήσει στις εικόνες.

- ήταν αληθινή η παραίσθηση,
όσο και η ασχημία.

Με κατέλαβε.

Σαν αθώος ονειρεύομαι, 

να ξαπλώσω πάνω στο δέρμα σου

και σε εκείνη τη μυρωδιά.

Σαν ένοχος όμως ξάπλωσα

πίσω στις μνήμες και σε ένα κρεβάτι

που μαράζωσε.

Τώρα πια και εγώ.