Δεν ξεχνάνε ποτέ
τα σώματα φτιαγμένα από αλήθειες.
Τη νύχτα
σε κοίταγα με την σκισμένη ψυχή σου,
να με ψάχνεις όπου τελειώνει η φωνή.
Με τα ρούχα πεταμένα γύρω
από στάχτες και μοναξιές.
Δεν ήξερες πως χάραζα μνήμες
στα μάτια και στο δέρμα σου.
Για να μάθω να στέκομαι όρθιος,
για αυτό σε πόθησα.
Όρθιος μπροστά στο μπουρδέλο του κόσμου,
όρθιος μέσα σε το χάος
Ξέρω πια τίποτα δεν σε αγγίζει,
πέρασαν εξάλλου τόσες βροχές
και τόσα ανύποπτα κορμιά.
Είναι που η αλήθεια,δύσκολα κρύβεται.
Μα δεν είναι υπερβολή,
έλα να γίνεις κύμα να με πνίξεις
- να φύγει πια το χάος -
αφού έμεινα μισός.
Και μισός χωρίς εσένα
- το τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου