Οπτασία

Μια ομίχλη με σκεπάζει

τις νύχτες του χειμώνα.

Η υγρασία της

τσακίζει τα κόκαλα μου.

Σαν να βρίσκομαι σε έναν ατέλειωτο βρεγμένο δρόμο.

Τρέμω και αποζητώ λίγη ζεστασιά

να ξαπλώσω την καρδιά μου.

Σαν οπτασία εμφανίζεσαι

μέσα στην ομίχλη 

- αχ το ξέρω,

η ομίχλη είναι καπνοί από τσιγάρα

που έκανα στην σκέψη σου.

Φοράς αυτό το μαύρο παλτό

και κρατάς στα χέρια 

βιβλία ποιητών 

- που κάποτε έγραψαν αθάνατους έρωτες,
για να φθάσουν στα δικά σου χέρια.

Προσπαθώ να σε ακουμπήσω

αλλά μόνο προς τα πίσω πηγαίνω.

Σαν να υπάρχουν ανάμεσα μας

χιλιάδες καρφιά

- που όμως ζητούν το αίμα μου 

επάνω τους.

Σαν να υπάρχει ένα φως

κόντρα σε αυτό το σκοτάδι

που με τυφλώνει και δεν βρίσκω βήμα.

Πότε χάνεσαι,πότε φεύγεις.

Και εγώ όταν φεύγεις

θέλω να γίνω σπουργίτι 

και να με φυλάξεις μέσα στο παλτό σου.

Να. . .τώρα κοιτώ τα θλιμμένα

πρόσωπα των ανθρώπων 

και νομίζω πάλι πως σε βλέπω.

Τριγυρνάω

στους υπόγειους σταθμούς.

Ίδιοι επιβάτες,ίδια βήματα. 

Αχ πόσα θέλω να προλάβω

να ακούσεις πριν μας κλέψει ο χρόνος,

πριν διαβούμε τον ήλιο μας.

Όμως ξέρω,

στις άλλες μου ζωές

ένα άρωμα από αυτή την ανεκπλήρωτη ζωή,

θα μπει από το παράθυρο μου

και εγώ θα ξυπνήσω

για να έρθω να σε ονειρευτώ.

Και στα όνειρα

- αγάπη μου -

υπάρχει ένα κεράκι

που δεν σβήνει ποτέ.