Χρόνια τώρα παρατηρώ τους ανθρώπους.
Κάποιοι περπατάνε βιαστικά
και αναρωτιέμαι τότε
αν ξέρουν τον προορισμό τους.
Κάποιοι με αργό βηματισμό
σαν να είδαν κύματα πολλά,
σαν να ξέρουν πως θα υπάρξουν
σε άλλες ζωές.
Χρόνια τώρα παρατηρώ τους δρόμους.
Κάποιοι δρόμοι είναι μοναχικοί
- ίσως από εκεί να περπατάνε οι ποιητές -
η και ακόμα οι ζωγράφοι
για να πάρουν λίγο μαύρο
να το προσθέσουν στον καμβά τους.
Παρατηρώ πάνω στους δρόμους
την άσφαλτο που τόσα χρόνια
αντέχει χιλιάδες μνήμες ταξιδιών.
Μα έχει φθαρεί
- πάνε χρόνια -
Τότε κάποιος την βάφει,
ξανά μαύρο,ξανά άσπρο.
Πως να ήξερε,
ότι μονάχα τον εαυτό του ξεγελά.
Που να ήξερε
ότι ο δρόμος αυτός δεν θέλει το ίδιο χρώμα.
Αλλά χιλιάδες νέα ταξίδια
- και έναν άνθρωπο -
να τον περπατάει
ως τον απέραντο δρόμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου