Απευθείας στην καρδιά μου

Το σώμα της.

Το σώμα της,

ήταν το πιο άρτιο ποίημα

που άγγιξα ποτέ.

Ένα ποίημα που

έφτανε απευθείας στην καρδιά μου.

Προσπαθούσα να την διαβάσω

μα ήταν αδύνατον.

Το ποίημα στα μάτια της

έρεε άφθονο.

Όμως μείνανε τόσες λευκές σελίδες.

- και εγώ για εκείνη 

είχα χτίσει έναν ολόκληρο κόσμο να χωράμε.

Κάθε κίνηση των χεριών της,

κάθε χρώμα των ματιών της,

έστυβε την καρδιά μου.

Τότε,

πετούσαν σαν πουλιά στο δωμάτιο

τα ηχοχρώματα.

Τώρα,οι αναμνήσεις

χύνονται με αίμα

επάνω στις λευκές σελίδες.

Όσα δεν είπαμε,

γίνονται αποδημητικά πουλιά,

και τώρα,να,πετούν ασταμάτητα

σε ξένες καρδιές.

Μα πάλι πίσω θα γυρίσουν

- μονάχα για εμάς -

και θα βρεθούνε με δάκρυα χαράς

επάνω στις καρδιές μας.