Αιώνες

Οι αιώνες,έχουν το χρώμα

των ματιών σου.

Ένα απαλό μαύρο

 πυκνώνει στα μάτια σου.

Μα στο βάθος,

μια φωτιά καίει

και καίγεται.

Απλώνεται,

απ'την αλήθεια στο όνειρο

και έπειτα σβήνει,σκορπάει στάχτη,

σαν να γιορτάζει για όσα ζήσαμε.

Πλέον,είμαι θαμμένος

σε μια θάλασσα από στάχτες.

Κάπου ακούγεται

μέσα σε αυτές,μια μουσική

από λόγια και καρδιές.

Τώρα,να,

παίρνουν την μορφή σου

 και χωρίς κανένα βλέμμα

αποχωρούν απ'το όνειρο.

"Σταθείτε!",

φώναξα.

"Μα είμαι στο παρελθόν",

ψιθύρισαν.

Έτσι έφυγες

- σαν ένα όνειρο που έκανα παιδί -

Με μια νοσταλγία έφυγες

και με μια νεκρότητα στο τέλος,

που όμως με κάνει να ελπίζω,

γιατί ξέρω,ξέρω πως οι νεκροί,

έχουν ένα τρόπο να μιλούν

σε αυτά που άφησαν,

σε αυτά που αγαπήθηκαν,

σε αυτά που

σαν στάχτη,άδικα,σκορπίστηκαν στον αέρα.