Χωρίς τίτλο

Πλησίασα

τους μεγαλύτερους μου φόβους.

Άγγιξα τον πόνο,

όπως ένα παιδί αγγίζει

το λουλούδι.

Πάλεψα με το σκοτάδι,

με το αόριστο,με εσένα.

Όταν έχανα,

σαν ένα νεκρό αστέρι έπεφτα

 σε παλιά ειπωμένα λόγια της μητέρας μου:
"Όλα,έχουν προορισμό"

Όταν κέρδιζα,

θυμόμουν πως δεν κατέκτησα

στιγμή τα μάτια εκείνου του έρωτα.

Και όμως,μια νύχτα,

παλεύοντας με τους φόβους,

την είδα να στέκεται στο άπειρο

και ένα φως να χαρίζεται επάνω της.

Αχ,εαυτέ μου,τόσα χρόνια

περιπλανηθήκαμε στο άγνωστο

ψάχνοντας την άνοιξη.

Εκείνη όμως,είχε ήδη έρθει,

και κρυβόταν
- σαν παιδί -
πίσω από τον πόνο.