123123123123123



Όπως
έπαιζε
αυτή η ερειπωμένη
μουσική
- εκείνη
ερχόταν
απ'το βάθος
βροχερή 
και γυμνή
- και στα χέρια της
άκουγες
τους χτύπους
της αιωνιότητας
να ζητάνε
έναν άνθρωπο
να πιαστούν.

Ήμουν
από χρόνια
πεθαμένος 
- όμως
σαν χορέψανε
τα σώματα
στις σκιές -
μέσα στην καρδιά
άνθισε
ένα ποίημα
γεννημένο
από έναν
άλλο κόσμο.

Ξέρεις
πως είναι
η μοναξιά
μακριά από
τα χέρια σου;

Τις νύχτες
καρφώνω
περίλυπες
σκέψεις
στο ταβάνι
μέχρι
να ματώσουν
απ'την πραγματικότητα.

Και ύστερα
πνίγομαι
μέσα
στην προβολή
του
αιματωμένου μας
ονείρου.

Ξέρεις
πως είναι
να φθείρεσαι
και να σκουριάζεις
μόνος;

Θα θυμάμαι
την καρδιά σου
σαν ένα καταφύγιο
- και τα μάτια σου -
α,τα μάτια σου,
σαν να φύλαγαν
πάντα
μέσα τους
μια ζεστασιά
για αυτούς
που δεν πρόλαβαν
το αύριο.
Και αυτό το σώμα σου
- με προστάτευε
σαν τα χαρακώματα
στις πιο μεγάλες
μάχες
με τον εαυτό μου.
Μα τώρα
- μόνο 
η βαθιά σιωπή 
της κόλασης.
Μόνο σιωπή
για αυτούς που χάσανε.
- γιατί αυτός
που χάνει
ποτέ
δεν επιστρέφει
εκεί που ανήκει.

Μόνο μια νύχτα
θα επιστρέψω,
μετά από χρόνια,
όταν θα ακουστεί
εκείνο το βιολί
με την ερειπωμένη
μουσική
- όπου και να βρίσκομαι -
θα έρθω
- να το θυμάσαι -
θα έρθω ξανά
να αγκαλιάσω
τους σφυγμούς σου
ως το άπειρο
- γιατί αγάπη,
σημαίνει
μια
αιωνιότητα
μαζί.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου