Σκιές από κλαδιά.

Γεννήθηκα

- ήμουν σπόρος μοναχά -

Με πότιζαν με όνειρα,

με έτρεφαν με ελπίδες.

Πληγώθηκα,

 - έβγαλα κλαδιά εκείνο το χειμώνα -

Τα δάκρυα πόνο - πόνο στάζανε
επάνω στο κορμό μου.

Aπo δεντράκι,
δέντρο ψηλό γινόμουν.

Είδα στις σκιές,
όνειρα να μεγαλώνουν.

Είδα το σκοτάδι μονάχα να με ακούει,
είδα ακτίνες του ήλιου να λιγοστεύουν.

Είμαι δέντρο πια,
νιώθω γέρικο.

Με τσάκισαν οι φωνές τους.

Επάνω στα κλαδιά,
κάθεται η θλίψη και η χαρά.

Είναι πουλιά,
κάποια μέρα θα φύγουνε και αυτά.

Ερωτεύομαι άλλα δέντρα και ουρανούς.

Ονειρεύομαι έναν κόσμο πιο όμορφο
- τι και αν γέρασα μονάχο -

Κάποια μέρα θα φύγουν και οι σκιές
 και τα πούλια της θλίψης θα πετάξουν.

Κάποια μέρα και ας μην υπάρχω πια,
θα είμαι σκόνη δέντρου και χαράς.

Τότε,
όνειρα θα σκορπίζονται στον κόσμο.