Ασπρόμαυρος τοίχος




Στον ασπρόμαυρο τοίχο
- υπό το φως της νύχτας -
κρέμονται πρόσωπα.

Πρόσωπα απ'το παρελθόν 
που πια θολά ξεχωρίζω.

Φιλίες,έρωτες,ηδονές,επαφές μιας νύχτας.

Μα να,ξεχωρίζεις εσύ.

Με τα μάτια της φωτιάς
και του ουρανού.

Mε το σώμα που λυνόταν
επάνω στην καρδιά μου
- έτσι με ανάστησες -

Δίπλα από τα πρόσωπα
ένα παλιό ρολόι τοίχου στέκεται,
που οι δείκτες του όταν ήμουν παιδί
ήθελα να τρέξουν μπροστά.

Τώρα ο χρόνος ακίνητος
και με γκρίζα μαλλιά.

Αχ ο χρόνος
- πόσο θα ήθελα να γυρίσει προς τα πίσω.

Εκεί που έτρεχα στο απέραντο
και μύριζα την άνοιξη.

Εκεί που όλος ο κόσμος
χωρούσε στην αγκαλιά μου.

Εγώ με το σώμα σου
- θυμάσαι άραγε; -
χορεύαμε επάνω στον έρωτα.

Τώρα μελαγχολώ 
και πλημμυρίζω.

 Ζηλεύουν εκεί οι άγγελοι τα μάτια σου;

Σε ποιο αστέρι ανήκεις; 

Στο παρόν μονάχα την φωτογραφία σου κοιτώ,
που στέκεσαι με το αγγελικό σου κορμί.

Μέχρι να με πάρει η νύχτα στην σιωπή,
θα βάζω φωτιά στα άστρα.

Μια μέρα θα βρω το άστρο σου
και θα υπάρχουμε μαζί.

- και ο χρόνος θα πάρει την πορεία
που του ανήκει.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου