Είναι νύχτες
που πλησιάζω όλο και πιο κοντά σε εκείνη.
Μάταια.
Διακρίνω μονάχα την σκιά της,
που τα άστρα δημιουργούν
κόντρα στο κορμί της.
Είναι άλλες νύχτες
που αυτή δεν υπάρχει πουθενά
αλλά υπάρχει η μνήμη της.
Υπάρχει το άρωμα του έρωτα
που αφήνει πίσω.
Βλέπω το πρόσωπο της στους καθρέφτες
και κάποιες φορές την μπερδεύω
ακόμα και με την σελήνη.
Τότε το σώμα καταρρέει.
Μα εκεί στο σκοτάδι,
φυσάει εκείνος ο άνεμος.
Κάπου εκεί
- ανάμεσα στην μνήμη και στην αιωνιότητα -
ξαναγεννιέμαι.
Ξαναγεννιέμαι
μέσα από τις στάχτες.
Θυμάμαι στάχτες που έπεφταν
- σαν μνήμες -
όταν φιλούσα το κορμί της.
Στάχτες των παλιών μου ονείρων
που στέκονται στα κλαδιά
- σαν πουλιά ορφανά.
Αχ. . .αρκετά,
μόνο εγώ και εσύ στο τέλος.
Να είμαι το άπειρο
και εσύ σελήνη να φωτίζεις.
Έτσι μονάχα
ο κόσμος θα καταλάβαινε
πως σελήνη και σκοτάδι,
φτιάχνουν το πιο ωραίο τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου