Παρασκήνιο

Καθώς η νύχτα
περνούσε στο παρασκήνιο,
κάτι παλιά όνειρα
 απ'όταν ήμουν παιδί άρχισαν
 να τρέχουν μπροστά στα μάτια μου.

Μερικά όνειρα έφτασαν στο σώμα μου
- στις άκρες των δαχτύλων μου -
και τότε άρχισα να ζωγραφίζω
όπως έκανα παιδί στο παράθυρο
του δωματίου μου.

Ένα άλλο όνειρο
- ταλαιπωρημένο -
έκατσε στην άκρη των χειλιών μου
και τότε ψιθύρισα το όνομα της.

Η φωνή μου φάνηκε θλιμμένη.

Τα φώτα έξω τώρα άρχισαν να ζωγραφίζουν τις σκιές,
τα παιδιά κατέφθαναν σπίτι
και οι έρωτες άρχισαν να γεννιούνται.

Εκείνη τη νύχτα
όλα ζωντάνεψαν.

Ένιωθα πως ήσουν εδώ
και ακούμπαγες τον ώμο σου
επάνω στο γυμνό κορμί μου.

Μετά έτρεχες
για έναν ουρανό
που οι δύο μας θα ανακαλύπταμε.

Τώρα έξω σιωπή,
ίσα που ακούω την ανάσα μου
και την πένα να ακουμπάει στο χαρτί
που γράφω
- ένας ήχος που πονάει -

Μέσα από την σιωπή του όνειρου
ακούω να μου λες πως θέλεις να έρθω εκεί.

Κλείνω τα μάτια μου
μέσα στο χάος των λέξεων και των ονείρων.

Έρχεσαι εσύ και βλέπω στα δικά σου θλιμμένα μάτια
εμένα παιδί ξανά.

Τώρα η νύχτα σβήνει
και όλα μένουν σε κάτι δάκρυα που έφυγαν.

Όμως μια μέρα,
σε μια άλλη ζωή,
ίσως περάσουν και από τα δικά σου θλιμμένα μάτια
αυτά τα δικά μου δάκρυα ονείρων
που απόψε γράφτηκαν για εσένα.