Προσωπικά

Θα σταθούμε κάποτε,
κάτω απ'τον ήλιο.

Ένα πλούσιο φως
θα μας αγγίξει με τις άκρες του
για να μας θυμίσει τα περασμένα.

Πρόσωπα,αρώματα,ήχους.

Νοσταλγικά αργά βήματα
πάνω σε ανεκπλήρωτες επιθυμίες.

Και οι επιθυμίες αυτές
- αν και νεκρές -
μοιάζουν αρκετά δυνατές
για να κάνουμε το επόμενο βήμα.

Τα αγαπημένα πρόσωπα,θολά,
γιατί η μνήμη δεν άντεξε.

Καμιά φορά μονάχα,
εμφανίζονται μέσα
απ'τους πιο βαθιούς μας πόθους.

Το άρωμα της νοσταλγίας
των παιδικών μας χρόνων
φυλλορροεί στον άνεμο.

Και οι ήχοι
που γράφτηκαν στις ζωές μας
είναι πλέον μια απροσπέλαστη γραμμή σιωπής.

Πόνοι,κραυγές ηδονής,έρωτες που έχασαν τα φύλλα τους.

Το σώμα σου πάντα
μια πηγή που έδινε την αθανασία.

Τώρα η βύθιση της μνήμης,
μοιάζει γλυκιά.

Μα η μνήμη,δεν χαρίζεται πουθενά.

Αν αύριο λοιπόν βυθιστώ στο άπειρο,
θα ξέρω,πως έπλευσα αληθινά,περήφανα,
πάνω στα σώματα εκείνα,που έκρυβαν,
τους πιο ωραίους θησαυρούς.