Ειρωνεία

Πρόσωπα
- χιλιοδακρυσμένα -
βρίσκονται
πάντα στον
σπασμένο καθρέφτη μου.

Και τα δάκρυα τους,
κυλάνε ανάμεσα στις πιο δύσκολες
υπάρξεις.

Έρωτες
κάτω από το δέρμα μου
ψάχνουν πληγή
 να αναπνεύσουν.

Παράνοια.

Άνθρωποι
που χόρεψαν μαζί μας
στις πιο δύσκολες μπόρες,
τώρα απομακρύνονται.

Πλέον,ο κόσμος θολός.

Και το πρόσωπο το δικό μου,
δεν αναγνωρίζω σε κανέναν πια καθρέφτη.

Όλα παραμορφωμένα στον χρόνο,
πρόσωπα,σώματα,ευκαιριακοί πόνοι.

Και η ειρωνεία:
είναι φορές,που νόμιζα
πως κλείδωνα όλα αυτά τα σημαδεμένα,
κάπου μακριά,
σε έναν κόσμο αόριστο.

- όμως τελικά,το κλειδί,
βρισκόταν πάντα στα χέρια τους.