Το τέλος

Νύχτα πρώτη.

Γύρισα αργά

και βρήκα το σπίτι

γεμάτο πεταμένα γράμματα

από φίλους

που ρωτούσαν για τον ξαφνικό χαμό μου.

Το βουλοκέρι ακόμα έκαιγε

και όμως εκείνα τα πρόσωπα

είχαν ήδη φτάσει τόσο μακριά.

Τα ξεφύλλιζα

και το καθένα

με κοίταγε στην καρδιά

και για λίγο τα γράμματα

εξαφανιζόντουσαν απ'τα χέρια μου

και έφταναν στους πιο κρυφούς μου πόθους.

Ύστερα τα καταχώνιασα

μαζί με όλα τα χαμένα

λόγια σε ένα συρτάρι κρυφό

που μόνο με μάτια δακρυσμένα

μπορούσες να δεις.

Νύχτα δεύτερη.

Το σπίτι είχε βαρύνει

απ'τα πολλά γράμματα και

άρχισε να πετάει

για να βρει

το που πραγματικά ανήκει.

Εγώ είχα πιαστεί

από μια μακρινή ανάμνηση

και σερνόμουν πίσω του

κυνηγώντας έτσι

ανέλπιστες ευτυχίες.

Ίσως οι νύχτες μου

να ήταν παραπάνω

και από μια ολόκληρη ζωή.

Ένας έρωτας

ξεπρόβαλε

ανάμεσα στην

άνοιξη και την πραγματικότητα.

Και ήταν εκείνη,

και έπαιζε μουσική

σε ένα παλιό

σκονισμένο πιάνο.

Και οι τονικότητες

άλλαζαν

γρήγορα για

να φτάσουν στο τέλος.

- μα οι ματιές μας,πάντα

πιο γρήγορες.

Νύχτα τρίτη.

Είχα ορκιστεί

να μην φτάσω

ως εδώ.

Όλη τη μέρα

ζωγραφίζω

στους τοίχους

όσα νοσταλγώ

και όταν ο ήλιος

προβάλει πάνω τους

μπορώ όλα να τα αγγίξω.

Ίσως τότε,

έπρεπε

να γυρίσω ανάποδα 

το ρολόι

μα είναι

ολοστρόγγυλος ο χρόνος

και πάλι θα έφτανε

στην τρίτη νύχτα.

Δεν ξέρω

αν έζησα

στις άκρες ενός νήματος

ή αν αυτό το νήμα

ήταν απλούστατα

τα δικά σου μάτια.

Ποια μάτια;

Τώρα σκοτώνω

την ώρα μου

στο δικό μου νεκροταφείο.

Ίσως όλη μου η ζωή

να ήταν πάντα

ένας τόπος αιωνίας αναπαύσεως

για όλα τα πρόσωπα 

που χανόντουσαν αδιάκοπα

- και τα λευκά κρίνα που φύτρωναν

στις μαρμάρινες ευχές μου

να ήταν τα αληθινά χαμόγελα

που κάποτε μας χάρισαν

απλόχερα οι παλιοί αγαπημένοι.