Τώρα πια

Τώρα,

μπορώ 

επιτέλους να το πω.

Έζησα

μια ζωή

γεμάτη 

από

αναταράξεις

που 

προκαλούσαν

τα τόσο μεγάλα μου όνειρα.

Περιπλανήθηκα

από παιδί

- πάντα ανάμεσα

στα θορυβώδη βλέμματα 

του κόσμου

αλλά και στα

δικά σου

σιωπηλά

μάτια.

Έχασα

ανθρώπους

και έκλαψα

και μετά

κάρφωνα

στην καρδιά μου

ένα ένα τα σφάλματα μου

για να μου τα θυμίζω

κάθε πρωί.

Κάποιους

τους επέλεξε η αιωνιότητα

και

μόνο καμιά φορά τους

συναντάμε τυχαία

σε μια μουσική

που παίζει κάποιος

πλανόδιος 

- πάντα όμως την κατάλληλη στιγμή.

Μητέρα,

όπως πέφτει το φως

θυμάμαι εσένα

να απλώνεις τα ρούχα

όμως

ήταν πάντα

κάτι βαθύτερο

- σαν να στράγγιζες

ολάκερη

την ψυχή σου.

Πόσες

φορές

δεν νοσταλγώ

τους αιώνιους ταξιδιώτες;

Αχ,τελικά,

σε αυτή τη ζωή,

τα πρόσωπα που μας λείπουν

- ποτέ δεν έφυγαν.

Και δεν είναι

μονάχα

που βρίσκονται στην μνήμη μας

- αλλά στην κάθε μας ανάσα

για όλες τις αποφάσεις

που πήραμε

κάποιο φωτεινό πρωινό.

Πόσες

φορές

δεν νοσταλγώ

τη Νεφέλη;

Νεφέλη,

το κορμί σου

δεν ήταν απλά το φως.

Ήταν

εκείνη η ζωή

που δεν έζησα

και απλά ονειρεύτηκα

κοιτώντας τα επόμενα

μέσα απ'τις κλειδωμένες

και τρεμάμενες πόρτες

ενός παλιού τρένου.

Και πόσο πρόσεξα

να μην χάσω

ούτε στιγμή

το βλέμμα της

- σαν τα αδικημένα

στον κόσμο παιδιά

που κοιτούν

το πιάτο άδειο

αλλά γεμάτο

απ'την

μισαλλοδοξία του κόσμου.

Τώρα

μπορώ να το πω.

Σαν ήμουν παιδί

έσπρωχνα πάντα 

τα παιχνίδια μου

στο βάθος,κάτω απ'το κρεβάτι,

για να τα βρει κάποιος άλλος.

Και τώρα,

γίνεται το ίδιο

απλά τώρα

σπρώχνω

να χωρέσουν

όλες

οι ματαιότητες

της ζωής μου.

Έτσι,αν ποτέ

ο βαθύς μου 

εφιάλτης γίνει

πραγματικότητα

θα έχω κάτι

απ'τα παιδικά

εκείνα χρόνια.

Κάποτε

μου έδωσες το χέρι σου

και εγώ από τότε

το κράτησα για πάντα μαζί μου.

Τώρα,

βλέπω

πως περνούν τα χρόνια.

Και δεν ξέρω πραγματικά

αν ο κήπος που χανόμουν παιδί

ήταν αληθινός

- η αν ήταν απλά μια φαντασία παιδική,

επειδή από μικρός,την άνοιξη,

ονειρευόμουν πάντα τα μάτια σου.