Για εκείνο το πρωινό




Ήταν
ένα μακρινό
πρωινό
και η πραγματικότητα
είχε ξυπνήσει πριν από εμάς.

Και βγήκαμε στους δρόμους
και ακουμπήσαμε τον ήλιο 
μέχρι που
φτάσαμε ως στα 
ατέλειωτα λιβάδια
και ξαπλώσαμε
την ψυχή μας.

Κοιτάγαμε
για ώρες
τον ήλιο
να αλλάζει τις μοίρες μας.

Μετά είδαμε 
και οι δυο μας
εκείνο το όμορφο λουλούδι.

Εγώ το έβλεπα άσπρο
και εσύ μωβ.

Διαφωνούσαμε
μέχρι που ήρθε
το φθινόπωρο
και πήρε
μακριά όλα
τα πέταλα του
και εκείνο
μαράθηκε.

Τα χρόνια πέρασαν
και ποτέ
δεν έμαθα
το πραγματικό χρώμα
και στην θέση
εκείνου του λουλουδιού
δεν φύτρωσε ποτέ
ξανά τίποτα.

Θεέ μου
- γιατί δεν μέναμε
στο να θαυμάζουμε
απλά την ομορφιά του.

Μια νύχτα
βρεθήκαμε
σε κάτι δρόμους
σιωπηλούς
και μας περπάτησαν
ως την
πραγματικότητα.

Οι ανάσες μας
γυρόφερναν
παλιούς ψιθύρους
που χάθηκαν
μέσα στην
τόση αλήθεια.

Ο πόνος
είχε κοπεί
στα δυο
και εμείς
σε εκείνο το δρόμο
καταλήξαμε 
σε μια αδιέξοδο
με μεγάλες
ταμπέλες
που έγραφαν:
"Προς την πραγματικότητα
- στρέψατε το μαχαίρι μέσα σας"

Εμείς
κοιταχτήκαμε
σαν παιδιά
και τόσο
αυθόρμητα το
πράξαμε.

Και εκείνη την στιγμή
 - στο απόλυτο σκοτάδι -
ένα φλεγόμενο άστρο
έπεσε σε μιαν άκρη.

Από τότε
δεν ξέρω
αν στα αλήθεια
το άστρο έπεσε
για να μας δείξει
που είναι ο δρόμος
η αν θυσιάστηκε
για να μας αποδείξει
το ότι πραγματικά
πρέπει να ζήσουμε
πριν γίνουμε
ένα με αυτό.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου