Το
φεγγάρι
είχε
έρθει
πιο κοντά.
Ο αέρας
ξεκινούσε
από τις μακρινές συνοικίες
και τα παιδιά
μόλις ετοιμαζόντουσαν
για τα
τεράστια
νυχτερινά όνειρα.
Καθώς
οι νύχτες
με χτύπαγαν
αδιάκοπα
εδώ και μια εποχή,
για λίγο
κοίταξα
το κρεβάτι
που ξάπλωνα παιδί
- μα τον βραδινό
ουρανό
εννοώ φυσικά.
Ένας κλέφτης
που δραπέτευσε
από κάποιον κήπο
βρέθηκε
μέσα στο σπίτι μου
σαν ένα κεράκι
μέσα στο σκοτάδι
- σαν μια
στεριά
για όλους όσους
ναυαγήσαμε.
Το
φεγγάρι
ολοένα και κατέβαινε
και εγώ με ένα σχοινί
το έδεσα στο μπαλκόνι μου
για να με φυλάει
απ'το τίποτα.
Όμως αυτό
το τίποτα
παραμονεύει
από παιδί
για να μεγαλώσω.
Έβαλα
τα μάτια σου
για δείκτες
στο ρολόι
και τα γύρισα
να με κοιτάξουν
όταν θα
πεθαίνω από αυτά.
Μα τι λέω,
όλα λάθος,
όλα πήγαν
σε ένα άλλο
μέρος,
απάτητο από
τα δικά μας πόδια.
Η αλήθεια
είναι μία:
Εκείνη τη νύχτα
το φεγγάρι
είχε κατέβει για τα μάτια σου
- και όταν ξυπνήσαμε,
ο ήλιος είχε ανατείλει σε μια άλλη θάλασσα,
εκεί που τα όνειρα,
μας περιμένουν μαζί με όλα
τα λόγια που δεν δόθηκαν
την στιγμή που έπρεπε.
Η αλήθεια
τώρα
- σαν το φεγγάρι
που έδεσα
στο μπαλκόνι -
φεύγει
για
να φωτίσει
άλλους κόσμους
και άλλες πραγματικότητες.
Γιατί εμείς
αγαπιόμαστε
και όσοι
αγαπιούνται
δεν χρειάζονται
το
φεγγάρι
- έχουν
απλά
ο ένας
τα μάτια
του άλλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου