Οι
μέρες
δεν περνάνε
και οι νύχτες
με βρίσκουν
σε ένα κρεβάτι
που μου εμπνέει
έναν βαθύ λήθαργο.
Και όταν πέφτω
σε αυτόν το λήθαργο,
σχηματίζω
με τα χέρια μου
σκιές που θυμάμαι
θολά
και καμιά φορά
τις μπερδεύω
με τους εφιάλτες.
Στις παλάμες μου
οι γραμμές
σαν να γερνάνε
φαίνονται
μέσα απ'τα τόσα
πρόσωπα
που έσφιξα
δυνατά
- άλλοτε χάνοντας
και άλλοτε κερδίζοντας
μια ολόκληρη
καινούργια
ζωή μέσα μου.
Τα σφυρίγματα
των τρένων
ηχούν
στην καρδιά μου
απ'το υπερπέραν
και μαζί
με τους
επιβάτες
που άφησα
σε σταθμούς
ξεχασμένους
μου σιγοτραγουδούν
πένθιμα τραγούδια
η
ψελλίζουν
ονόματα ανθρώπων
που τους ήξερα παιδιά.
Στο
σπίτι μου
υπάρχει μια τρύπα
που
- είτε ζω
είτε κοιμάμαι -
μπαινοβγαίνουν
ζωές άλλων ανθρώπων
και ακόμη και η δική μου
καμιά φορά
τρυπάει
και βγαίνει
σε μουσικές
που
έγραψαν
πάνω
στα πιο
ωραία μας λάθη.
Ναι,
η ζυγαριά
της ζωής
μου δείχνει
πως η καρδιά μου
πια
έχει ηττηθεί
απ'τα
λάθη.
Και αν έζησα
μέσα στις αθλιότητες
και στα μαχαιρωμένα όνειρα
- είναι που αγάπησα την κάθε καρδιά
που με άγγιξε έστω για λίγο -
Και αν κάποιες καρδιές
καταλήξανε πέτρες,
εγώ τις βρίσκω κάθε πρωί
έξω απ'το παράθυρο μου
- γιατί τις νύχτες
που πέφτω στο λήθαργο,
εκείνες προσπαθούν να με ξυπνήσουν
χτυπώντας αξιοδάκρυτα το παράθυρο
- όμως τα μεσημέρια
κάτι παιδιά μπαίνουν στην αυλή μου
και κλωτσάνε τις πέτρες με μανία
στα πιο παλιά,μακρινά μου όνειρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου