Ακούω
αυτό
το βιολί
που κλαίει
τρυφερά
κάτω από
ένα κουρασμένο δέντρο
και αλήθεια
αυτός ο αόρατος βιολιστής
όπως περνάει τις νότες
στα δάχτυλα του
είναι σαν να ξέρει ολόκληρη
τη ζωή μου.
Τα φύλλα
του δέντρου
χλωμά μοιάζουν
και
καθώς πέφτουν
σχηματίζουν
μια πορεία
μακρινή
για ένα άστρο
που κάποτε
ήθελα να
φυτέψω
στην αυλή μου.
Θυμάσαι
την ομορφιά
που είχε
αυτή η αυλή
πριν πούμε αντίο;
Κάθε πρωί
ένα καινούργιο
λουλούδι
εμφανιζόταν
πλάι
στο μαξιλάρι σου
και εσύ
με το χαμόγελο σου
το έκανες
να ελπίζει
- αν και κομμένο.
Όλα έλαμπαν
πριν το αντίο
- και το σκοτάδι
ήταν
απαλό
και δεν μας φοβόταν.
Και
όταν
για τελευταία φορά
ξαπλώσαμε
εσύ μου είπες
πως υπάρχει
ένα τεράστιο κενό
ανάμεσα μας
που δύσκολα
μαζεύεται.
Μα
εγώ
θα θυσίαζα
και
ένα αγαπημένο
βιβλίο
και ακόμα αυτή την σκόνη
που μου αφήνουν
τα άστρα
σαν ενθύμιο
όταν τα ονειρεύομαι.
Αχ,
όλη τη ζωή μου
θα έδινα
για αυτό το κενό,
γιατί αγάπη μου
θα τρόμαζες
αν έβλεπες
το κενό
στις καρδιές των ανθρώπων.
Όμως αυτό
το "όχι" που μου λες,
είναι πιο δυνατό από εμένα
- και για αυτό
κάποιες φορές
ζωγραφίζω
την σιωπή
με
κρυμμένα χρώματα
ενός
αυτόχειρα
ζωγράφου.
Ο
αόρατος
βιολιστής
τώρα κλαίει
και όταν με κοιτάει
εγώ κλείνω
την κουρτίνα
του σπιτιού
- σαν να
του
παραχωρώ
ένα κομμάτι
απ'τα
δικά μου δάκρυα.
Μερικά
λόγια
είναι πιο βαθιά
απ'όσο φαντάζεσαι.
Και μερικές
απάτητες
λέξεις
δείχνουν
ρηχές
όσο
περνάει ο χρόνος.
Α!Βιολιστή,
σαν περάσει εκείνη
μπροστά σου
- να παίξεις την άνοιξη
για να κλάψουν όλοι οι δρόμοι.
Και εμένα
άσε με
απλά
να κοιτώ
πως είναι
από κοντά
οι άνθρωποι
που γράφτηκαν
για αυτούς
οι πιο
σπουδαίες μουσικές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου