Εκείνο το απόγευμα

Εκείνο

το φιλί

που δεν δώσαμε,

μου στοίχισε

κάτι παραπάνω

απ'την βροχή

που ακολούθησε.

Έτρεξα

και χάθηκα

στο πλήθος

και έψαχνα αυτά 

τα στενά

που χωράνε

μόνο

τα σπουργίτια

ίσα ίσα

για να ανοίξουν

τα φτερά τους

πριν τα κοιτάξουμε

και χαθούν

στις φλόγες

του ουρανού.

Και

ναι

πέταξα

αλλά

δεν με σήκωσαν τα φτερά μου

παρά μονάχα

η ελπίδα μου

για 

έναν τόπο

πιο όμορφο.

Μονάχος

πως

να αντέξει

κανείς

σε αυτόν το κόσμο

- αυτή

η καρδιά

φτιάχτηκε

για να

σπάσει στα δύο

- και στα χίλια

άμα χρειαστεί,

αρκεί κάποιος

να αγαπάει.

Πόσο

μου άρεσε

παιδί

να χάνομαι

στα φώτα

της ημέρας

- και η μητέρα,

γεμάτη αγνότητα 

και αυτή,

να με κυνηγά

για να μου

απλώσει την τρυφερότητα της

- μα τώρα,

το φως

λιγοστεύει.

Ένα απόγευμα,

βρήκα ένα μαραμένο

τριαντάφυλλο

μέσα σε ένα

βιβλίο που

 είχα κρύψει

παιδί

- πίσω από

κάτι χαρισμένα

λόγια και

φυλαχτά.

"Μα πως είναι δυνατόν;
Αυτό το τριαντάφυλλο

ακόμα μυρίζει νεότητα!"
είπα.

Και το τριαντάφυλλο

που ακόμα

ανάσαινε

- αλήθεια

σας λέω,

μου έδωσε

την πιο ωραία απάντηση:

ξεψύχησε.

Και αυτή

η απάντηση

ήταν 

σαν μια ολόκληρη ζωή.

Σαν

τους παλιούς μας έρωτες

που αργοσβήνουν

μέσα μας

όταν

τους συναντάμε

στις αφιερώσεις

παλιών βιβλίων

η ακόμα

και στις

μελωδίες

των ανέμων.

Εκείνο

το φιλί

που δεν δόθηκε

το χρεώθηκα 

- και θα ήταν

αμαρτία

να μην το

μάθει

έστω

αυτό

το ασήμαντο ποίημα.

Όλα

τελειώνουν

- όπως τα ταξίδια

της επιστροφής

για το πατρικό μας σπίτι

- γεμάτα

λύπη πάντα

αλλά και με ένα αστέρι

που φωτίζει

έξω απ'το τζάμι του τρένου -

γιατί ποιος ξέρει,

ίσως κάποτε να ζήσουμε

αληθινά

εκεί που ονειρευτήκαμε.