Η συμφωνία

Μια ζωή

είναι τόσο μικρή

αλλά οι νύχτες

μεγάλες

όταν εγώ δεν κλείνω

λεπτό τα μάτια μου.

Γιατί μπροστά μου

- πάντα την νύχτα -

κάτι ξεκούρδιστα όργανα

παίζουν την συμφωνία

με την αιωνιότητα.

Τα βήματα μου

βαραίνουν και

γίνονται τα πλήκτρα

ενός πιάνου και εξιστορούν

τις πιο μεγάλες αλήθειες

- αρκεί κάποιος

να ξέρει να τις ακούσει.

Πάντα

αυτό που μας

παρέσερνε ήταν ένα μυστικό

που ακούσαμε σιγανά

όταν όλα τα μελάνια μας

είχαν τελειώσει

- μα τώρα πια

κάνουμε πρόχειρες συμφωνίες

με αίμα

για να γευτούμε

αυτήν την άνοιξη.

Ποιος θα με πίστευε

αν έλεγα πως μιλώ

με το θρόισμα των φύλλων

η με την ελπίδα

του ανοιξιάτικου αέρα

που έρχεται από ένα όνειρο

ενός ανέλπιστου

ταξιδιώτη προς το άπειρο;

Αχ,τα απογεύματα

έρχεται κάτι μακρινό

και άλλοτε είναι ένα βιολί

που κλαίει λέγοντας μας

ιστορίες και άλλοτε

λόγια που ψιθύρισε κάποτε κάποιο

όνειρο,με αντίτιμο τον ύπνο μας.

Όλα μοιάζουν μακρινά.

Και εκείνη

η παιδική τρυφερότητα που πήγε;

Γιατί όλα είναι

μακριά;

Γιατί ο πιανίστας

αυτός κλαίει

ακουμπώντας 

πάνω στις παρτιτούρες

της ζωής μου;

Αυτός

ο καθρέφτης

στο σπίτι

πάντα ήταν παγίδα

και με περνούσε

μέσα του

για να με κάνει αόριστα

κομμάτια αλήθειας.

Τώρα,

χρόνια μετά,

οι χορδές απ'το παλαιό βιολί

ακόμα κρέμονται στο ταβάνι

- παραμένουν χρυσές -

και όταν φυσάει ο αέρας,

παίζουν μελωδίες γνωστές

και εγώ εισπράττω όλο τον πόνο τους.

Και αυτή η μεγάλη ομπρέλα

στην μέση του σπιτιού

- α,πόσο την συμπονάω

όταν μαζεύει τα ίδια της τα κομμάτια

απ'το πάτωμα.

Στη ζωή μου

πάντα στο βάθος

έκαιγε κάτι παραπάνω

από έναν έρωτα

η μια ανάμνηση προσώπων

που ήρθαν και έφυγαν -

αλήθεια σας λέω,

ήταν τελικά

που το ακριβό μου μέρος

ξεψυχούσε.

Και τώρα;

Στάχτη.

Μα κάποτε

όταν θα είμαι ένα φως

σε ένα μακρινό παράθυρο

θα με ρωτήσετε:
"Και η ποίηση;"

Και εγώ θα σας πω

όλη την ιστορία για το πως

η ποίηση με άφησε χωρίς σάρκα

και χωρίς καρδιά.

Και για το πως

τραβούσε το δέρμα μου

για να βρει όλες

τις θαμμένες από χρόνια

ιστορίες μου.

Θα σας πω

πως είναι σαν τον έρωτα

και εσείς θα χαμογελάσετε

η  θα πω πως είναι σαν ένα κενό

μέσα στην απόλυτη μουσική.

Μα μην με ρωτήσετε

ποιος ήταν ο ποιητής.

Γιατί ο ποιητής

βρισκόταν πάντα εκεί

- ανάμεσα σας -

χωρίς να το μάθετε ποτέ

και θα είναι πάντα

αυτός ο κουφός βιολιστής

που κλαίει

μέσα σε μια ορχήστρα

από όργανα

σκουριασμένα

στον καιρό.