παράσταση



Κάποιος
στο σπίτι
κλείνει τις κουρτίνες
- μα δεν είμαι εγώ -
είναι ένας που μου μοιάζει
γιατί έχει ντυθεί με την θλίψη μου.

Το φθινόπωρο έφτασε
και τα φύλλα
χορεύουν
αναζητώντας
ένα κορμί δανεικό
για τον χειμώνα.

Τα παιδιά
σταμάτησαν
να παίζουν στους δρόμους
- και η βροχή
σταματά μόνο
όταν κοιμόμαστε
για να μην μας πνίξει
στο όνειρο.

Η σκόνη
πηγαινοέρχεται 
μαζί μου
μια στα τζάμια
και μια
σε κάτι κιτρινισμένες φωτογραφίες
που έχουν απομείνει μισές 
- και πίσω πάντα
αχνοφαίνονται 
κάτι αφιερώσεις
του πατέρα
προς το άπειρο
που αν και γραμμένες
πριν πολλά χρόνια
είναι λες και είναι καθορισμένες
 να ξαναγράφονται όταν τις διαβάζω.

Πολλές φορές κλαίω
χωρίς να ξέρω το γιατί
- ίσως φταίει
ότι μια παράσταση
που κάποτε παίξαμε
σαν περαστικοί,
τώρα
τελείωσε.

Ίσως
είναι συγκίνηση
γιατί
ο νους μας βρίσκεται
ακόμα σε μια πορτοκαλιά που
κρυβόμασταν παιδιά.

Αχ
τώρα πες μου
από ποιον κρυβόμαστε;

  Εσύ όμως αγάπη μου
αν με ακούς
μην κλάψεις ποτέ για κάτι
μάταιο
- κλάψε
για όλα αυτά
που δεν ξεκίνησες ποτέ.

Τα φώτα τώρα σβήνουν
και ο κόσμος αποχωρεί.

Μόνο
ένας γελωτοποιός
στην μέση της σκηνής
χαροπαλεύει
για όλους εμάς.

Και αφού
όλα είναι
γραμμένα
στα βιβλία
μπορώ πια να
μαρτυρήσω
την αλήθεια.

Κάποτε
όταν τα χρόνια
θα βρίσκονται
στις πλάτες σου
και η εμπειρία
θα είναι ένα
κομμένο λουλούδι
- θα δεις την μεγαλύτερη
ειρωνεία αυτής της παράστασης
και θα είναι εκείνη η στιγμή
που θα καταλάβεις πως ήσουν
ο θεατής που χειροκροτούσε
δακρυσμένος
τον άλλο του εαυτό
- έναν πρωταγωνιστή
που πάντα έκλαιγε στα καμαρίνια
- κρυφά από όλους -
για αυτήν την άθλια ζωή.






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου