κοιμήσου

Περπατάω

παντού.

Περπατάω

για πάντα.

Διασχίζω
τις άκρες μιας θάλασσας
που κάποτε με έπνιξε
στα άγρια νερά της
- μα εγώ την συγχώρεσα -
και τώρα αφήνω
στην άμμο σημάδια φυγής
για τους επόμενους
ναυαγούς
της ζωής.

Περπατάω
σε υπόγειους δρόμους
και παντού βλέπω
στους τοίχους
το ίδιο σύνθημα:
" Εμείς θα ζήσουμε
και ας είναι ετούτο
το όνειρο
το τελευταίο."

Και δίπλα,
πάντα ζωγραφισμένη
μια προσωπογραφία
μιας μητέρας
η ενός προσώπου
που με δυσκολία
θυμόμαστε τι ρόλο
έπαιξε για εμάς.

Περπατάω
πάνω στα πτώματα
μιας ολόκληρης γενιάς
και όταν κουράζομαι,
ξαποσταίνω
σε μιαν άκρη
και γίνομαι ένας
μικρός ηθοποιός
και κάνω
ένα θέατρο δρόμου
για όλους αυτούς
που έδωσαν
τις καρδιές τους
για εμάς.

Μετά,
απατηλά,
ένα όνειρο
με κοιμίζει
και εγώ
βλέπω έναν κήπο
γεμάτο
υποσχέσεις.

Κάποιος
κάπου
κάποτε
- έκοψε ένα άστρο
απ'τον ουρανό
και εγώ δεν έμαθα ποτέ
αν αυτό το άστρο
ήταν η τελευταία μου ελπίδα
ή αν ήταν
ένα λουλούδι
που χωρίσαμε κάποτε
στην μέση για έναν έρωτα.

Πόσο
θα ήθελα
να κοιμηθώ τώρα,
πάνω από αυτό το γράμμα,
και να με παρασύρει
η ποίηση
σε ένα κόσμο
που οι λέξεις
θα είναι από μόνες
τους ένα ταξίδι
για όλους εμάς
τους ναυαγούς.

Σιωπή.

Τα γράμματα μου
τελειώνουν.

Ας
κοιμηθώ για πάντα.

Και εσύ
αδερφέ μου
- κοιμήσου  πια -
κοιμήσου τρυφερά,
κάνε ένα δικό σου
όνειρο και κράτα το σφιχτά.

Εμείς ζούμε
για τα άστρα
μα εκείνα
πέφτουνε για εμάς.

Κάνε ένα όνειρο
- να ζούσαμε ξανά!

Γιατί τα χρόνια
φεύγουν
σαν ξαποστάσουμε
για λίγο
κάτω από ένα δέντρο.

Κοιμήσου
- τίποτα μην απαρνηθείς -
γιατί
σε αυτό το όνειρο
το τελευταίο
θα
ναυαγήσουμε
μαζί.