δεν έχω τίτλο

Κατοικώ

σε μια ξένη καρδιά.

Σε μια καρδιά

που βάζει

το χέρι της

στο πιο βαθύ 

πηγάδι

 για να κλέψει

λίγο νερό

και να ξεδιψάσει 

από όλες τις 

φωτιές που εισπνέει

σε αυτόν τον κόσμο.

Τόσες θυσίες

και αυτή

η καρδιά

παραμένει ανώμαλη.

Και μέσα της

- από μικρή που ήταν -

ένα πιάνο παίζει

κάτι μουσικές

που την σκοτώνουν

και τη νύχτα 

την ζωντανεύουν

- για λίγο,

ίσα ίσα μέχρι

να χάσει τα φτερά της.

Οράματα

βλέπει 

απ'τα χρώματα

που το μάτι της

δεν έπιασε ποτέ

και διασχίζει 

παλιές γειτονιές

που όμως δεν περπάτησε

στιγμή αληθινά.

Συχνά λογομαχεί

με τα φύλλα που

δεν έπεσαν

τον χειμώνα

ή με τα χέρια

που δεν την άγγιξαν

τρυφερά.

"Κάνε λίγο σιωπή"

λέει πάντα

στον ύπνο της.

Και μόνο

εγώ που την ακούω

μπορώ να της απαντήσω

για τον θόρυβο

εδώ έξω.

"Μας περιμένει

ένα άστρο

για να μας φιλοξενήσει"

της ψιθυρίζω.

Και εκείνη

λέει

πως κάηκε

μια μέρα

που προσπάθησε

να εισχωρήσει

στον ουρανό.

"Και ένα πιάτο

με ζεστό φαΐ"

συνεχίζω.

"Μα εγώ

έφαγα τόση λάσπη"

είπε.

Ακούστε με λοιπόν

σε αυτό το ποίημα

να κλαίω μαζί 

με την καρδιά μου.

Κατοικώ

σε ένα ξένο σώμα

με μια καρδιά

ξεχειλωμένη

και όλα ένα χάος πια.

Το μόνο

αληθινό

η ποίηση

και η μουσική

που παίζει

κάθε φορά

που χάνουμε.

Θα ζούμε πάντα

λίγο

πιο κάτω

απ'τα άστρα

και λίγο πιο πάνω

απ'τον πάτο της κόλασης.

Ξεχειλωμένη

μου καρδιά

τώρα κλάψε

σαν να μην

κατοικώ μέσα σου.

Δοκίμασα

και δοκιμάστηκα.

Μας

περιμένει τώρα

αυτός

ο κόσμος

που δεν γεννήθηκε

ακόμα

για όλους εμάς τους 

καταραμένους.

Και

ό,τι αξίζει

θα ακουστεί

πάντα

σε αυτόν τον κόσμο

γιατί

συχνά

όταν ξαπλώνω 

στην καρδιά μου

ακούω ακόμα

την ηχώ

από τους δρόμους

που έπαιζα παιδί

και όλα τα γέλια

και τα φωναχτά

και πιστέψτε με

μέσα μου πεθαίνω.

Για αυτό

σας λέω

- όπου αξίζει

θα ξαναβρεθούμε

είτε σε εκείνα

τα σκοτάδια

ή στα μικρά

στενά

που χωράνε

τα πιο μεγάλα περιστέρια.