για εκείνο το σπουργίτι



Κάθε πρωί
με ξυπνάει
το τραγούδι
ενός μικρού
πληγωμένου σπουργιτιού.

Τόσο μικρό
που δείχνει
πλάι στο φως
αλλά
η καρδιά του
ακούγεται έως
και σε αυτό το ποίημα.

Ανήμπορο
ψάχνει την μητέρα του
όμως του είπαν
πως πια μόνος του
θα πρέπει να πετάξει.

Καμιά φορά
όταν με βλέπει να δακρύζω
μου λέει να βγω έξω
γιατί αυτό το φως
πρέπει να το αγγίξουμε
όλοι.

Και εγώ βγαίνω
με αυτά τα φθαρμένα ρούχα
και περπατάω
και σκοντάφτω
και κλαίω
που είμαι και εγώ
ανήμπορος.

Όμως να 
- στην χούφτα μου κρατώ
αυτό το σπουργίτι
και η καρδιά του
κάνει όλο μου το κορμί
να τρέμει.

Σας ζητώ
απόψε
να μην μου μιλήσετε
για τίποτα.

Ας κολυμπήσω
σε πιο βαθιά νερά
και ας καούν
στην πιο όμορφη φωτιά
όλα τα ορφανά ποιήματα
που γέννησα
στα συρτάρια.

Οι τεράστιες
άδειες τσέπες μου
σε αυτό το παντελόνι
με κάνουν να μοιάζω 
για κλόουν 
- και εγώ για λίγο,
ξεγελάω τον κόσμο
και τους λέω
πως έτσι γεννήθηκα
και εκείνοι
γελάνε
όμως αυτό
στο βάθος
έχει την μέγιστη σημασία.

Το ξέρατε
ότι αν βάλετε το χέρι σας
μέσα στην καρδιά
κάποιου πληγωμένου
θα ακούσετε
ένα ακορντεόν 
να γλυκαίνει την ζωή;

Κάπου
ένα πιο όμορφο
μέρος
πάντα θα μας περιμένει.

Όμως
εμένα το σπουργίτι
ένα πρωί
μου είπε όλη την αλήθεια.

Πως πετούσε
από πάντα
- από όταν γεννήθηκε
προορίστηκε για να πετάξει
και πως ό,τι έχασε
το έραψε μια νύχτα
στο πληγωμένο του φτερό.

Για αυτό
απολαύστε
και την τελευταία
ανάσα ενός γέλιου.

Και εγώ
που πάντα
περίμενα
τον ήχο ενός τρένου
μέσα σε μια ομίχλη
- τώρα κατάλαβα
γιατί ποτέ δεν ήρθε.

Κάποτε,
όταν τα χρόνια θα έχουν περάσει,
θα βρούμε εκείνο το λουλούδι
που έκρυψε κρυφά η καρδιά μας
παιδί σε ένα βιβλίο
και τότε
με δάκρυα χαράς
θα ακούσεις
το τρένο που περίμενες μια ζωή,
γιατί πια
θα ξέρει τον δρόμο
να έρθει.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου