Κάποτε,
χορεύαμε γυμνοί στο φως
- τώρα
πληρώνουμε με την ανάμνηση.
Τώρα,
τα λουλούδια
μεγαλώνουν πια
με την σιωπή.
Και αυτή η σιωπή
είναι τεράστια
και ακόμα και τα πιο
όμορφα λουλούδια
βρίσκουν τον τρόπο
να με πνίξουν.
Κάποτε,
οι νύχτες
είχαν τόσα αστέρια
δικά τους
και περίσσευε και για εμάς
ολόκληρο το άπειρο.
Κάποτε
δεν υπήρχε αυτό το σκοτάδι
και δεν κουλουριαζόμασταν
στις γωνίες
με φόβο
έναν εφιάλτη τη νύχτα.
Καμιά φορά
διαβάζω παλιά ποιήματα
με ένα σώμα άλλο,ξένο,
που δεν είναι καν οικείο,
και τότε καταλαβαίνω
πως ο παραλήπτης
ήταν πάντα
ο ίδιος
ο μελλοντικός
εαυτός μου.
Ο έρωτας
- κάποτε -
σε άφηνε να τον αγγίξεις
και το μαχαίρι
σαν έσταζε αίμα
έβρισκε
τον τρόπο
να φυτρώσει
ένα τριαντάφυλλο
και μια καρδιά
καθαρή
με σώμα παρθενικό.
- αργήσαμε -
και τα ταξίδια
δεν περιμένουν
και ποτέ
δεν συγχωρούν.
Συγχωρέστε
με όμως εσείς
για τους
ήλιους που
ποτέ δεν άγγιξα.
Αν ποτέ
με διαβάσεις
να ξέρεις
πως γέρασα
πλάι στην θάλασσα
- και προσπάθησα
κόντρα στον χρόνο
να προλάβω
όλα τα ταξίδια.
Όμως
ερωτευόμαστε
πια την ζωή
όταν είναι αργά.
- Και τα φύλλα της,
έχουν πέσει,
και τώρα
που σκοτώσατε
τα κομμάτια σας
- θα ακούτε μέσα σας
αυτή την θλιμμένη μουσική
για πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου