Μέσα
στην καρδιά
μου
κάτι χορδές
ταλαντεύονται
προς την θλίψη.
Και ο ρυθμός
αλλάζει πια
όλο και πιο σπάνια
και ύστερα
βλέπω την καρδιά
μου να σκουριάζει.
Όμως εσύ,
μην τρέμεις
για το αύριο
αγάπη μου.
Οι εποχές
περνάνε
και πάντα
θα μας μοιάζει
δύσκολος ένας χειμώνας
και τα χέρια μας θα παγώνουν
αλλά θα σου χαρίσω
την άνοιξη
που κρατάει
ένα παιδί
για να ζεσταίνεσαι για πάντα.
Πάντα θα πολεμάμε
και άμα λυγίζουμε
θα θυμόμαστε
πως σε ό,τι πολεμάμε
εμείς ορίζουμε την αξία.
Κάτσε εδώ,
απόψε μην φύγεις,
γιατί όταν βρίσκεσαι
εδώ,
οι χορδές μέσα μου
μαλακώνουν
και δεν είναι κάγκελα
αλλά είναι μια μουσική
που άκουγα παιδί
από ένα κλειδωμένο δωμάτιο.
Τα σώματα μας
δες πως αλλάζουν
σχήμα
πάνω στον έρωτα.
Εμείς
μετρήσαμε τον έρωτα
με τις ήττες
και αυτό
μας έκανε
στο βάθος
πάντα ανίκητους.
Και κοίτα
μια στιγμή γύρω σου
τα ξένα μάτια
πως δηλώνουν
ευτυχισμένη την κάθε εποχή
που ζουν.
Μα θέλω
να ρωτήσω
αν κάνουν περήφανο
εκείνο το παιδί μέσα τους.
Πλάι μας
θα ανάβουν
όλες οι φωτιές
που κάποτε
κοιτάγαμε από μακριά.
Άγγιξε με.
Άκουσε με.
Μην κλείνεις τα φώτα,
μην με εγκαταλείπεις
- περίμενε να σου δώσω
εκείνο το ποίημα
που δεν γράφτηκε ποτέ
σε καμιά τσαλακωμένη γωνιά χαρτιού,
παρά μονάχα υπήρχε τις νύχτες
- και προσπαθούσε να υπάρξει
όσο και εμείς προσπαθούσαμε
σκοτώνοντας το.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου