Συχνά

Συχνά

ακούω

μέσα μου

ιστορίες ανθρώπων

και ποιήματα

που ίσως δεν 

υπήρξαν ποτέ

- παρά μόνο

 μέσα

από ένα βλέμμα

ή από έναν αέρα

που κυμάτισε κάποτε

 στο δέρμα

που φιλούσαμε.

Συχνά

πεθαίνω

και ζωντανεύω

σαν λεία

ενός

άλλου 

εαυτού

που δεν κοιμάται στιγμή

και όλο ζητά

μια μνήμη

άπιαστη.

Ακούστε την σιωπή

και μην της κλείνετε

ποτέ την πόρτα.

Στο πιο μέσα σας.

πάντα ήταν

εκεί

για εσάς.

Και αγγίξτε

το κορμί που ποθείτε

και αγαπήστε το 

σαν ένα ποίημα

που σας γέννησε

μέσα στο σκοτάδι.

Συχνά

ξυπνάω

μέσα

σε σκέψεις άλλων

ανθρώπων

και μέσα

σε κάτι παλιά

τρένα

που ο καιρός

τους φέρθηκε

με τον πιο άσχημο τρόπο.

Και εκεί

φυλάγομαι

- μέσα

σε ανθρώπους

που μοιράστηκα μια ολόκληρη ζωή

ή ακόμα και ένα τίποτα

- αλλά ακόμα και το τίποτα

είχε το νόημα του στο ταξίδι.

Για αυτό,

αν με ακούς,

ποτέ να μην μετράς

την αγάπη.

Ο ήλιος

χαρίζει

ένα φως

που δεν θα δεις ποτέ ξανά

και το φεγγάρι

- πάντα -

εξιστορεί

την κόλαση

που μοιράστηκες

σε μια άλλη ζωή.

Και εγώ,

επιλέγω και τα δύο,

γιατί γεννήθηκα

μέσα στο σκοτάδι,

μα μετά είδα

εκείνο τον ήλιο,

εκείνο το φως,

εκείνα τα

απερίγραπτα

παντοτινά σου μάτια.