Μην με ρωτάς
αν είμαι,
αν υπάρχω,
αν ανασαίνω.
Μην με ρωτήσεις
πως έγινε,
πως πνίγηκα,
πως έχασα.
Δεν θυμάμαι
- άκουσε με -
δεν θυμάμαι
τίποτα
ούτε
την πιο μικρή
στιγμή.
Μονάχα
θολά
η νύχτα
μου υπενθυμίζει
κάθε δευτερόλεπτο
πως της ανήκω.
Και μια λάμψη
μετά
σαν αυτή
των ματιών σου
γυαλίζει
στον καθρέφτη
και ξαφνικά
ξημερώνει
ένας άλλος κόσμος
που δεν ζήσαμε ποτέ
και ούτε θα ζήσουμε.
Ήταν νύχτα
- άλλα -
μην με ρωτάς.
Μην ρωτάς
ποτέ
αν δυσκολεύομαι
να υπάρχω,
μην ρωτάς
για τις ανάσες
που δεν δόθηκαν
και ούτε
για τα γέλια
που δεν ακούστηκαν ποτέ.
Ο φόβος
παραμονεύει
πιο κάτω
και απ'την σάρκα
και εμείς
γδερνόμαστε
σαν να μην
είχαμε ποτέ σάρκα.
Σιωπή.
Η σιωπή
κυριαρχούσε
πάντα σε αυτό
το δωμάτιο.
Όποτε πάψε πια
- ήταν από πάντα αργά.
Δεν έχω άλλα να σου πω,
δεν έχω άλλα να σου δώσω.
Μόνο
τα κομμάτια μου
που απόμειναν.
Γιατί θυσίασα
κάτι παραπάνω
από αυτά
που πάντα ονειρευόμουν.
Και ας ήρθαν
τα πιο όμορφα ποιήματα στα χέρια μου,
και ας πέρασαν μπροστά μου
τα πιο μεγάλα κύματα
- εγώ τα είχα όλα απαρνηθεί -
από τότε
που έφυγες,
από τότε
που με εγκατέλειψες
παίρνοντας μαζί σου
κάτι παραπάνω
από τον ίδιο μου
τον μέσα εαυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου