Αργά

Αργά,

δεν θα είναι ποτέ.

Ακόμα

και όταν

σταθείς σε έναν δρόμο

που δεν γνώρισες ποτέ,

θα ακολουθήσεις

την φωνή ενός άστρου

που κοίταγες παιδί

ή ακόμα και απ'το χρώμα

των φύλλων

που είχε η καρδιά σου,
θα καταλάβεις
πως βρίσκεσαι ξανά

σε δρόμους γνώριμους,

δρόμους που έπεσες

χωρίς να φοβάσαι.

Αργά,

δεν θα είναι ποτέ.

Ακόμα

και όταν περάσεις χίλια κύματα,

ένα μικρό ασήμαντο κύμα,

θα προσμένει

να παρασύρει το σώμα σου

σε κάτι από πάντα

ομορφότερο.

Ακόμα

και όταν

ελπίδα

σημαίνει

μια σκόνη

στην άμμο,

πάντοτε,κάποιος,κάπου,

θα σε περιμένει

να μοιραστείτε

μαζί τους

υπόλοιπους κόκκους άμμου.

- Και όσοι χάσαμε -

ξέρουμε

πως στο βάθος,

η ομορφιά

πάντα μας ψιθύριζε

μέσα απ'το σκοτάδι.

Το σκοτάδι!

Εκεί

πάντα παραμονεύει

η έμπνευση

- ή και ένα πρόσωπο

που δεν γνωρίσαμε ποτέ

- αχ,σαν πελώρια φεγγάρια

φέγγουν τα μάτια σου.

Ίσως

μια μουσική

που κλαίει

μπορεί να πει

καλύτερα τον πόθο μου

και τα παράπονα.

Ίσως
το ποίημα
δεν βρει ποτέ
τον δημιουργό του.

Αργά όμως,

ποτέ δεν θα'ναι να σου γράψω,

γιατί εμείς ήμασταν

χρόνια χαμένοι

- αλλά ζούσαμε πάντα
 με πάθος,

για το ίδιο,χρυσαφί αστέρι.