πεθαίνοντας

Σε ένα 

δωμάτιο μόνος,

αμέτρητος,

και η κόλαση 

ολοένα να στάζει

αλύπητα στα 

ιδρωμένα ποιήματα.

Ποιήματα αφημένα,

ποιήματα τσακισμένα,

ποιήματα περήφανα

από εαυτούς

που με πούλησαν

για ένα κομμάτι

κάλπικου

παράδεισου.

Όλα και εμείς

τα σκοτώσαμε

για ένα όνειρο

που ποτέ πραγματικά

δεν ήταν δικό μας.

Γιατί πάντα

ονειρευόμαστε 

με μάτια ξένα,

μάτια άλλων,

μάτια δύσκολα.

Σε ένα δωμάτιο

με ένα όνειρο

και μια κόλαση

- και πάντα

αυτά τα μάτια σου

να στέκονται

υιοθετημένα απ'το σκοτάδι

χωρίς σιγή να βγάζουν.

Και εκείνη η κόλαση

- σαν πάντα να το'ξέρε.

Μέσα

απ'την κόλαση

είδα τα πιο ωραία μάτια

να καίνε.

Τα πιο λαμπερά

άστρα

να μην σβήνουν

στιγμή.

Μέσα

από αυτήν

χόρεψα

τις πιο άγριες μελωδίες.

Περήφανος

που πέθανα.

Περήφανος

για κάθε έγκλημα

που διαπράττεται

μέσα

στην ζωή μου

ή

και σε ολόκληρο

τον κόσμο της κολάσεως.

Και

ας στάζει

κάθε στιγμή

μέσα μου

μια ακαθόριστη λύπη,

και ας χύνεται

το αίμα σαν μελάνι.

Αν δεν πεθάνεις,

αν δεν πεθάνεις αμέτρητες φορές,

αν δεν κυκλοφορήσεις στην κόλαση περήφανα

για τα εγκλήματα σου,

ποτέ καμιά ζωή δεν θα ζήσεις

καμιά ποτέ πραγματικά.

Αν δεν αγγίξεις τις φωτιές

και εκείνο το σώμα που σου έλειψε, 

τότε πες μου τι άξιζε σε όλη σου την ζωή

αν όχι το να ρισκάρεις,

τι άξιζε

και τώρα ζεις πεθαίνοντας

και ποτέ  δεν θα πεθάνεις

πραγματικά

χορεύοντας

στις πιο άγριες μελωδίες

όπως

σου αξίζει.