Κουράστηκα πια,
δες το στα χέρια μου,
γέρασαν
και απ'τις άκρες μου
φεύγει η χαρά πια
όταν ακουμπάω σε ένα σώμα,
όπως τα φύλλα φεύγουν από ένα δέντρο.
Κουράστηκα πια,
σιχάθηκα,
σκότωσα και την τελευταία ηλιαχτίδα
απ'το παράθυρο,
και το σώμα μου
καταπίνει τη νιότη
στο σκοτάδι.
Χέρια που κρατήσαμε σφιχτά,
χείλη που ούρλιαξαν πάνω στα δικά
μας χείλη
- και πιο εκεί
ένα αδιόρατο
χαμόγελο
που ήταν πάντα
ένας φάρος για εμάς.
Ακόμα θυμάμαι
τα λόγια της:
"Ζωή είναι,θα περάσει"
- και που να ήξερε
πως είχα περάσει
τόσες νύχτες
παρέα με τον διάβολο.
Ένα τέρας μέσα μου
μεγαλώνει καμιά φορά
με τα βλέμματα σας
και τα ψιθυριστά λόγια σας
και μετά
αυτοκτονεί
από έναν γκρεμό
που χτίσαμε με τόσο κόπο.
- μα τι όμορφη θέα
αυτός ο γκρεμός,
πόσο θυμίζει τα μάτια σου
αυτό το τεράστιο κενό.
Κουράστηκα,
το κορμί μου
πεθαίνει
και η ψυχή
φλέγεται.
Στο βάθος
κάποιος φωνάζει
γιατί βλέπει το τέλος
αλλά
αυτή η μουσική
κάνει το τέλος να δείχνει
κοντινό
μα και άφταστο
σαν τα αστέρια
ή τα μέρη
που δεν θα επισκεφτούμε ποτέ.
Ένα βραδύ
με είδα να κοιμάμαι
σε μια τελειωμένη γωνία
και ένα άλλο
να ονειρεύομαι
πως κολυμπάω
και κολυμπάω
σε μια θάλασσα
μυστήρια
σαν τα μάτια σου.
Σκοτώθηκα
και είναι τραγικό
γιατί πήρα μαζί μου
ολόκληρο τον άδειο
εαυτό μου.
Από τότε,
δεν κοιμηθήκαμε κανένα βράδυ,
γιατί πάντα,
περιμέναμε
το παιδί που κρατούσε εκείνο
το χαμένο μας όνειρο,
που θα μας οδηγούσε
σε έναν τόπο φτιαγμένο
απ'τα χέρια που μας κράτησαν
για να σταθούμε.
- και τώρα,
ανήμποροι και ορφανοί
από παιδικότητα,
βλέπουμε που και που
κάποιο άστρο να σβήνει
μήπως και επιβιώσουμε
νοερά
απ'την τεράστια ομορφιά του.
δες το στα χέρια μου,
γέρασαν
και απ'τις άκρες μου
φεύγει η χαρά πια
όταν ακουμπάω σε ένα σώμα,
όπως τα φύλλα φεύγουν από ένα δέντρο.
Κουράστηκα πια,
σιχάθηκα,
σκότωσα και την τελευταία ηλιαχτίδα
απ'το παράθυρο,
και το σώμα μου
καταπίνει τη νιότη
στο σκοτάδι.
Χέρια που κρατήσαμε σφιχτά,
χείλη που ούρλιαξαν πάνω στα δικά
μας χείλη
- και πιο εκεί
ένα αδιόρατο
χαμόγελο
που ήταν πάντα
ένας φάρος για εμάς.
Ακόμα θυμάμαι
τα λόγια της:
"Ζωή είναι,θα περάσει"
- και που να ήξερε
πως είχα περάσει
τόσες νύχτες
παρέα με τον διάβολο.
Ένα τέρας μέσα μου
μεγαλώνει καμιά φορά
με τα βλέμματα σας
και τα ψιθυριστά λόγια σας
και μετά
αυτοκτονεί
από έναν γκρεμό
που χτίσαμε με τόσο κόπο.
- μα τι όμορφη θέα
αυτός ο γκρεμός,
πόσο θυμίζει τα μάτια σου
αυτό το τεράστιο κενό.
Κουράστηκα,
το κορμί μου
πεθαίνει
και η ψυχή
φλέγεται.
Στο βάθος
κάποιος φωνάζει
γιατί βλέπει το τέλος
αλλά
αυτή η μουσική
κάνει το τέλος να δείχνει
κοντινό
μα και άφταστο
σαν τα αστέρια
ή τα μέρη
που δεν θα επισκεφτούμε ποτέ.
Ένα βραδύ
με είδα να κοιμάμαι
σε μια τελειωμένη γωνία
και ένα άλλο
να ονειρεύομαι
πως κολυμπάω
και κολυμπάω
σε μια θάλασσα
μυστήρια
σαν τα μάτια σου.
Σκοτώθηκα
και είναι τραγικό
γιατί πήρα μαζί μου
ολόκληρο τον άδειο
εαυτό μου.
Από τότε,
δεν κοιμηθήκαμε κανένα βράδυ,
γιατί πάντα,
περιμέναμε
το παιδί που κρατούσε εκείνο
το χαμένο μας όνειρο,
που θα μας οδηγούσε
σε έναν τόπο φτιαγμένο
απ'τα χέρια που μας κράτησαν
για να σταθούμε.
- και τώρα,
ανήμποροι και ορφανοί
από παιδικότητα,
βλέπουμε που και που
κάποιο άστρο να σβήνει
μήπως και επιβιώσουμε
νοερά
απ'την τεράστια ομορφιά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου