για την Γαλλίδα (ολόκληρο)



Είχες
μάτια άγρια
και πάνω σου
γυρόφερναν οι αγέλες
το πτώμα μου
σκοτωμένο
από καιρό
- μα τι άθλιος
που ήμουν σκοτωμένος -
δεν άντεξε
αυτή η ομορφιά
την αθλιότητα μου.

Είχες
μια καρδιά
σκαλισμένη
με όνειρα
που ποθούσες
και για υστερόγραφο
πάντα μια μουσική από βιόλες.

Το κορμιά μας
 βρεγμένα στην απελπισία
και όμως
τις νύχτες
ανάπνεαν
σαν μια φυσαρμόνικα 
που παίζει κάποιος
στη γωνία του
σκοτεινού του κελιού.

Με κοιτάω
από μια άκρη
και μοιάζω μικρός
και τόσο μόνος
- μέσα σε ένα
χαμό από τσιγάρα -
 είμαι και εγώ
μια στάχτη.

Να περπατήσουμε
για λίγο
στις καρδιές μας,
στην πιο ωραία
απομόνωση
να βρεθούμε
για όσο
κρατάει ο πόνος.

Θυμάμαι
ακόμα
η ώρα ήταν
περίπου 1
όταν ήρθε 
αργοπορημένα
εκείνο το τρένο
γεμάτο 
από άγνωστες μορφές.

Εσύ
μπλέχτηκες
μέσα στο παλτό μου,
στα φθαρμένα ποιήματα
που ούρλιαζαν στην παλάμη μου
- και έτσι,χαιρετηθήκαμε,
σαν ετοιμοθάνατοι
με ένα φιλί
τελευταίο
και μετά
χάθηκες
στην ομίχλη
από αυτές τις άγνωστες μορφές
και εγώ
σε έναν σταθμό
για κάπου αλλού
που δεν έμαθα ποτέ που
γιατί αν
κοιτάξεις στη 1
τα τεράστια ρολόγια
των σταθμών
- ο χρόνος
πάντα γυρνά
ανάποδα.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου