νιότη



Μια νύχτα
απλά σηκώθηκα
και έφυγα
για κάποιο όνειρο
που ζούσε
η μεθυσμένη νιότη μου
και περπατούσα
αδιόρατα πάνω
σε ένα ξυλόφωνο
που έπαιζε
μελωδίες
που καλμάρουν
την καρδιά
και
κάνουν
το σώμα
να πατάει
ανάλαφρα στις μυτερές πέτρες.

Σηκώθηκα
και είδα τις φωτιές
να μου λένε να καλπάσουμε
σαν άλογα
στις φωνές που ηχογραφούσαν
τα σώματα μας
όλη αυτή την ζωή.

Μια νύχτα
απλά
σηκώθηκα
έτσι όπως
απλά
σηκώνεται κανείς
για την καθημερινή του ρουτίνα
και με έσωσα
απ'τα σκυλιά
που γρύλιζαν
σαν τις τεράστιες πόρτες
της κόλασης
που ανοίγουν με κάθε μας σκέψη.

Εσύ
δεν ήρθες
εκείνη τη νύχτα
ούτε στην άκρη του ονείρου
παρά μόνο καθόσουν
σιωπηλή όλη νύχτα
πάνω στα σκονισμένα
πλήκτρα του πόνου
και ρώταγες
αν είναι
αρκετές
αυτές οι πληγές.

Μια νύχτα
δεν ξέρω πως
κάπως όμως πέταξα
και
βρήκα
τη νιότη μου
κρεμασμένη
σε ένα σύννεφο
κατάμαυρο
ετοιμόρροπο.

Και εκείνη
ατόφια από αγνότητα
απλά ήρθε
ξανά στα χέρια μου
σαν όμηρος τρεμάμενος
τον θάνατο.

Δεν ξέρω πως
απλά μια μέρα
ξύπνησα
και είδα τον ήλιο στο μπαλκόνι
και στον αέρα πετούσαν
όλες οι σκέψεις μου
μαζί με ένα λουλούδι
ώριμο και γερασμένο
σαν τα μελλοντικά μας
σώματα
- έτσι
σώθηκα
από ένα λουλούδι
που πέταξε
κομμένο
απ'τις ρίζες της κόλασης
μονάχα
για εμένα
εκείνο
το πρωί.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου