καρδιά



Όσο μεγαλώνεις
με ξεχνάς.

Όσο μεγαλώνω
σε χρειάζομαι.

Σε εσένα μιλώ
παιδί
που κυνηγούσες την χαρά
μέσα σε έναν ήλιο
αληθινό
σαν όνειρο.

Όσο μεγαλώνει κανείς
πληθαίνει.

Όσο μεγαλώνεις
σαπίζεις
και ντρέπομαι
κοιτώντας
τα άλλα παιδιά.

Σε εσένα μιλώ
που κοίταγες τα λουλούδια
και εκείνα άνθιζαν
που κοίταγες τα σύννεφα
και περίμενες πως και πως
την βροχή
για να χορέψεις
μέσα της.

Όσο μεγαλώνω
δεν θέλω να ξεχνώ.

Μέσα μου
συχνά
πληθαίνω
τα πρόσωπα μου
και αυτά τα πρόσωπα
δεν κρατούν παραπάνω
από μία στιγμή
- μία ανυποψίαστη στιγμή -
μα είναι
ήδη αργά.

Εγώ
δεν θέλω
πολλά.

Ένα φως θέλω
σαν αυτό
που έχουν
τα απογεύματα
που χανόμασταν
στον ορίζοντα.

Ένα
παιχνίδι
απ'τα παλιά
ή
μία
μπάλα
σκισμένη
και ίσως
χαθώ
για πάντα
σε μιαν
αγνότητα.

Ίσως
μια μέρα
απλώς
χαθώ
μεγαλώνοντας
σε κάτι
ατέλειωτο.

Όσο μεγαλώνω
ονειρεύομαι
μια άλλη καρδιά
ολοστρόγγυλη,
παρθένα.

Και ας μην είναι
μια καινούργια
καρδιά
ας είσαι εσύ
παιδί.

Όσο μεγαλώνουμε
αν σε κρατώ
από μιαν άκρη
δεν θα σβήσω
αλλά
θα παραμείνω
μια καρδιά
κατακόκκινη
που πέταξε
σαν μπαλόνι
στην ατμοσφαίρα
για να μας ονειρευτεί
όπως
αυτή
ξέρει αληθινά.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου