Μέσα μου
με αιχμαλωτίζει
ένα πλήθος
από γραμμές προσώπων
που έμειναν
για πάντα
σε ένα αδίστακτο παρελθόν
και τώρα με κοιτάνε
μέσα από έναν παγωμένο καθρέφτη.
Μέσα μου
οι τεράστιες κόκκινες φωτιές
δεν σταματάνε
να διαμαρτύρονται
και με καίνε
ολοένα και περισσότερο
και εγώ βρίσκω
παλιά σκονισμένα χαρτιά
με ποιήματα και τα δίνω
για τροφή
σε αυτή την φλεγόμενη γυναίκα.
Ονειρεύομαι
κρυφά
πως τρέχω
προς ένα καταρράκτη
απ'τον οποίον πέφτουν
όλα τα παιδικά μου
στιγμιότυπα.
Ανάμεσα σας
ζει ένας άνθρωπος λυπημένος.
Μέσα μου
ο πόνος
αυξάνεται.
Μέσα στο σώμα μου
συνεχώς
κάτι πολλαπλασιάζεται
και ύστερα
αυτοκτονεί.
Ανάμεσα σας
ζει ένας άνθρωπος λερωμένος.
Στις παλάμες μου
κρύβω τις πιο δυνατές λέξεις
που προσμένουν να τις γράψω.
Στο βάθος μου
ζουν
οι άνθρωποι
που ακόμα δεν ήρθαν
στην ζωή μου
- και μονάχα
τους περιμένω
με μια ελπίδα
δυνατή
σαν φως.
Στο πιο δύσκολο σημείο μου
ζουν μαρτυρίες
που δεν θα ακουστούν ποτέ.
Ζουν
άνθρωποι
που πάτησαν
μέσα μου
και έσπασαν.
Στην καρδιά μου
ζουν ελάχιστα
θυμάμαι.
Όμως
κάθε βράδυ
ντύνομαι
με κάτι άλλο
- με κάτι
φτιαγμένο από
χιλιάδες
ασήμαντες λέξεις.
- και συχνά
ταξιδεύω
μέσα
σε άλλες αιχμαλωτισμένες καρδιές
σε άλλες φωτιές.
Γιατί πια
στην δική μου καρδιά
δεν χωράει τίποτα
- πάρα μόνο
ένα τεράστιο θλιμμένο γιατί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου