0

Μια ψυχή κενή

γεμάτη τρύπες

δημιουργημένες

από σφαίρες

σκουριασμένες

που βρέθηκαν

μέσα μου

μια νύχτα

που

κατέληξα

στη γωνία

μιας υπαρκτής

φωτιάς

από όνειρα.

Ένα μυαλό

τόσο άδειο

όσο

το ματωμένο μελάνι

απ'το χέρι σου

όταν το χρειάζεσαι.

Μέσα

απ'τις

φλεγόμενες

τρύπες

της ψυχής μου

μπαινοβγαίνει

ένα τέλος

καθοριστικό

και

μια σκέψη

που δεν τολμούμε

να ξεστομίσουμε.

Η καρδιά

μου

πια

μαύρισε

απ'την

ωμότητα

του σκοταδιού.

Η καρδιά μου

πια

χωράει μόνο

την ακρότητα

των ανθρώπων.

Τα

χέρια

μου

τραυματισμένα

από πολέμους

που έδωσα

με τις λέξεις

χαϊδεύουν τώρα

τον πιο σκληρό πόνο

που έζησε ποτέ

η δική σου καρδιά.

Στον 

ανύπαρκτο

χρόνο

της ψυχής μου

υπάρχει

ένα φως

 που δεν μοιάζει

με κανένα.

Αφέσου λοιπόν

πάνω

στο χάσμα

της ψυχής μου.

Όταν

έρχεσαι

η ψυχή μου

δεν είναι

βρώμικη

ούτε εξαφανίζεται

αλλά

καίγεται

με τον διάολο

στον

τελευταίο

όροφο της κόλασης.

Όταν

μόνος

μάχομαι

για

μια πιο καθαρή ψυχή

εσύ

γίνεσαι το υστερόγραφο

σε όλα τα ματωμένα

ποιήματα μου.

Ένας

γκρεμός

είναι

το μυαλό μου

και καθημερινά

αυτόχειρες

αφήνουν

σε ένα χαρτί

τον χρόνο

που τους είχε απομείνει.

Ένας

γκρεμός

είναι

και η ψυχή

και κάθε βράδυ

εισέρχεται

ένα ποτάμι

από δάκρυα.

Και ύστερα

φαίνεσαι

εσύ

σαν ένας

καταρράκτης

στην άκρη του κόσμου

- και απαλά

πέφτω στο

δικό σου κενό

για να βυθιστώ

- όπως στο πιο κρυφό μου όνειρο -

στον πάτο

μιας θάλασσας

ανοιχτής

που μας προσμένει

όπως προσμένει

το πρόσωπο της μητέρας μου

- θολό πια -

την πρώτη μέρα 

μιας άνοιξης
μακρινής
και  

ονειρικής

όσο ποτέ.