προσωπικά

Πως

να ξεφύγει

κανείς

απ'τους

 ανθρώπους;

Όλοι

τρέχουν

με φόρα

πάνω

στις μελανιές σου

που δημιουργήθηκαν

απ'τα 

ανελέητα χτυπήματα

που δέχθηκε η καρδιά σου

όταν φώναξε

για την ελπίδα.

Πως

να γλιστρήσει

κανείς

απ'την ζωή;

Στην

πρώτη μου

προσπάθεια να ξεφύγω

δύο τεράστια άστρα

με έσφιξαν

απ'τα χέρια

με τόση δύναμη

ώσπου είδα

το αληθινό αίμα

να κυλάει στις παλάμες μου.

Πως

να

κρατήσουμε

για πάντα δικό μας

 τον χρόνο;

Ο χρόνος

είναι

ένα θολό τοπίο

που επισκιάζει

κάθε μικρό μας βήμα

ή

κάθε σκέψη

που ξεγλιστράει

απ'την

επίγνωση της πραγματικότητας.

Χάθηκα πια.

Στους δρόμους

όταν περπατώ

αναγνωρίζω μόνο

τις σκέψεις μου

που σε κάθε

σκοτεινό στενό

ορμάνε

σαν λύκοι

στο άψυχο σώμα μου.

Οι

αλυσίδες

απ'το παρελθόν

κάθε μέρα

με σφίγγουν

πιο πολύ.

Και

μέσα στη νύχτα

η καρδιά μου

σκεπάζεται

σαν να είναι

ένα παλαιό

- ασήμαντο πια -

έπιπλο.

Πόσο

μάταια

δείχνει

η αλήθεια

όταν

μεγαλώνει 

ο χώρος της κόλασης.

Στο

ταξίδι μου,

σκορπίστηκαν

εδώ

και εκεί

οι

άνθρωποι

που γνώρισα

με την υπόσχεση

να τους φυλάξω

το πιο μεγάλο μυστικό.

Άλλοι γέρασαν νωρίς

γιατί η καρδιά τους

χτύπησε πάνω σε φλεγόμενες λέξεις,

άλλοι έχασαν τον δρόμο

προς το όνειρο

- και τα πιο αδύναμα πρόσωπα,

πέθαναν

αλλά ακόμα

βλέπω

την ύλη τους,

αόριστη και δυνατή,

με ένα χρώμα αδιόρατο

βάφουν τα εναπομείναντα 

και

ύστερα

μας δανείζουν

οξυγόνο

απ'το όνειρο

που όσο πάει
και αυτό

στερεύει.