λέξεις ξανά

Στο

μυαλό μου

χιλιάδες

ορφανές λέξεις

αιμορραγούν

καθημερινά.

Κάθε

νύχτα

ξημερώνονται

στα χαρακώματα

μιας οντότητας

που μυρίζει

τρόμο.

Στο μυαλό μου

υπάρχουν

σκοτωμένες λέξεις.

Θυσιάστηκαν

για να

ξαπλώσουν

πάνω σε ένα

χαρτί

και να ακουμπάνε

η μία

τον πόνο της άλλης.

Κάποιες

 γερασμένες 

λέξεις

στο μυαλό μου

μοιάζουν

σαν

αυτό το κενό

 που έχει απομείνει

σε έναν ερημωμένο σταθμό

για τους τρελούς

ονειροπόλους

που δεν πρόλαβαν

το τρένο

για την επόμενη πραγματικότητα.

Υπάρχουν

άπειροι

τρόποι

να μείνει

μια καρδιά

ερημωμένη.

Υπάρχουν

λέξεις

ειπωμένες

τόσες φορές 

που πια

όταν

τις προφέρεις

τα χείλη

αφυδατώνονται

και γίνονται

μια τεράστια

έρημο

που κάθε 

βήμα προς την ελπίδα

καλύπτεται

από μια σκόνη

σαν τέφρα

των παιδικών σου συναισθημάτων.

Ο χρόνος

μπροστά

στην αμαρτία

των χαμένων λέξεων

περισσεύει.

Και αν δεν προλάβω

να μιλήσω

για αυτή την πέτρα

στην καρδιά

ίσως

κάποτε την πετάξω

για να γκρεμίσω

την

κόλαση που με στέγαζε.

Υπάρχουν

λέξεις

μέσα μου

ετοιμόρροπες

και μέσα σε αυτές

κατοικεί

κάτι

ανέπαφο

απ'την ασχημία.

Κάποτε

θα βρούμε

όλα εκείνα

τα όνειρα

και τις λέξεις

που απ'την τεράστια

φωτιά τους

δεν γράφτηκαν σε 

κανένα χαρτί

πάρα μόνο

χαράχτηκαν

στα απομεινάρια

ενός άστρου.

Κάποτε

μάταια

ίσως

χαθούμε

σε μια

παντοτινή λέξη

ή

στα χείλη

ενός ανθρώπου

που δεν πρόφτασε

με λόγια

απλά

ταπεινά

να μας δείξει

εκείνο τον δρόμο

που ακόμα

φωτίζεται
από μια
τεράστια γνώριμη σκιά.