πρ2σδ

Στα

χέρια μου

κρεμόντουσαν

υποσχέσεις

ασφράγιστες

και εγώ

τις κινούσα

σαν μαριονέτες

προς τον τεράστιο

γκρεμό της κόλασης

για να τις

εξαφανίσω

απ'την εικόνα μου.

Το σώμα

σου

στο πάτωμα

- άρτιο,

άρρητο

και μάταιο

για όλες

τις ζωές

που έζησα

σαν θνητός.

Το

δωμάτιο

θυμάμαι

ήταν τόσο κρύο

που το μελάνι

δεν μπορούσε να γράψει

πάνω στο σεμνό 

πληγωμένο 

δέρμα σου

και

για να σε ζεστάνω αναγκάστηκα να

κάψω τις σελίδες

ενός βιβλίου

που είχα βρει

όταν έσκαβα για νερό

στην έρημο του 

απόλυτου τίποτα.

Στο

δίπλα

δωμάτιο

κάποιος

- μεθυσμένος

απ'τον πόνο -

έπαιζε

την ψυχή του

κορώνα γράμματα

πάνω σε ένα πιάνο

με χέρια ματωμένα

ώσπου όταν ξημέρωσε

σίγησε

άξαφνα.

Έξω

κυκλοφορούσαν μόνο

οι σκέψεις

των μοναχικών

που κραύγαζαν

και ύστερα έτριζαν

τα παράθυρα μας

σαν να μας

μίλαγαν

για το πιο μεγάλο παράπονο τους.

"Ποιος

δίνει ευτυχία στα όνειρα;"
είπες.

"Αυτός που

επιμένει

ενώ η ψυχή του

φλέγεται"

σου απάντησα.

Και μετά,σαν με άγγιξες,

είδα το σώμα μου

γεμάτο από επουλωμένες

πληγές

που μέσα τους

έτρεχαν

αληθινές ιστορίες.

Οι

περισσότεροι

λυγίζουμε

όταν διαπιστώνουμε

την αλλοτρίωση μας

απ'το όνειρο

εκείνου το παιδιού.

Και μένουν 

μονάχα λίγοι

πληγωμένοι

για να ανοίξουν

την καρδιά τους

σε έναν άνθρωπο

που χρόνια περιμένουν.

Μα

όταν η πραγματικότητα

χτύπησε την δικιά μας πόρτα

- κανείς δεν βρέθηκε να ανοίξει -

πάρα μόνο εκείνο το

τραυματισμένο όνειρο

που όλοι υποτιμούσαν

γιατί συνεχώς

παραπατούσε

προς το άπειρο.