...

Εκείνη

- θυμάμαι -

με περίμενε

ξαπλωμένη

στο κρεβάτι

σαν ένα άδειο

κιτρινισμένο

απ'τον χρόνο φύλλο

που περιμένει

να γεμίσει

αιωνιότητα

απ'τον πόνο του ποιητή.

Καθόταν

με το γυμνό της σώμα

όλη νύχτα

πάνω σε ένα καμβά

από στάχτες

και σχημάτιζε

πρόσωπα

που πια

πήραν τον δρόμο

προς το αιώνια φωτεινό αστέρι.

Τα χέρια της

τρυφερά

προσπάθησαν

να κρατήσουν

τα χαλάσματα

της καρδιάς μου.

Και για λίγο

- επέπλεα -

σε κάτι

που ακόμα

δεν είχα ανακαλύψει.

Ίσως να ήταν

μια ψυχή

που μου

χάρισε κάποτε

ένα βλέμμα.

Μα όταν

έχεις ζήσει

για χρόνια στην κόλαση

μονάχα 

ένα ζευγάρι αθώα μάτια

- αυτά που αγάπησες -

μπορούν να φέρουν

την εξιλέωση.

Ύστερα,

εκείνη χάθηκε

μέσα στη νύχτα.

Κάποτε,

θα χαθούμε

και εμείς

για ένα φως

ή για μια λύπη

που αγάπησε

το πιο κρυφό μας όνειρο.

Τις νύχτες,

το σπίτι πλημμυρίζει,

και αν δεν πνίγομαι

είναι γιατί έμαθα

πως την πιο

βαριά πραγματικότητα

δεν 

 την κρύβουμε

μέσα μας πάρα 

μόνο

στα μάτια των άλλων.

Εκείνη

εμφανίζεται

συχνά

μέσα

απ'τις φωνές

ενός βιολιού.

- και

αυτός

ο μουσικός
που 

πάντα κλαίει
για κάτι βαθύτερο
ένα βράδυ

έσπασε το βιολί του
για κάτι
που είχε ονειρευτεί.

Ίσως
μια μέρα
χρειαστεί
να σπάσω και εγώ
τις λέξεις μέσα μου
για να γίνω θρύψαλα
- και τότε
θα πρέπει να αντιμετωπίσω
από κοντά όλες
τις ιστορίες της κόλασης
αλλά στο τέλος
η ανείπωτη λέξη
θα καταλήξει
πάνω στα
δικά σου χείλη
που πάντοτε
δεν ήταν
τίποτα λιγότερο
από ένα
τεράστιο θλιμμένο καταφύγιο
για τα όνειρα.